நூல்: கொஞ்சம் டார்வின்
கொஞ்சம் டாக்கின்ஸ்!
ஆசிரியர்: மனநல மருத்துவர் ஷாலினி
வெளியீடு: கருஞ்சட்டைப் பதிப்பகம், சென்னை - 87.
கிடைக்குமிடம்: 122/130 என்.டி.ஆர் தெரு,
ரங்கராஜபுரம், கோடம்பாக்கம்,
சென்னை - 24.
தொலைபேசி: 044 - 42047162
விலை: 80. பக்கங்கள்: 132
வியத்தலும் இலமே!
நிர்வாணப் பார்வையால் இந்த மொத்த உலகையும் அளந்து பார்க்கும் பயிற்சியின் அடுத்த கட்டமாக நம் அருகாமையில் மிகப் பரவலாகப் பயன்படும் சில மீம்களை ஆராயலாம்.
உணவு:
பெரும்பாலானவர்களின் வீட்டில் காலை எழுந்தவுடன் காஃபி என்று பழக்கம் நிலவுவதை நாம் பார்க்கிறோம். ஆனால் இந்த காஃபி எனும் கொட்டை முதன்முதலில் உற்பத்தி ஆன நாடு அரேபியா. இன்றுவரை காஃபியின் உயிரியல் பெயர் ‘காஃபியா அரேபிகா’தான். அரேபியர்கள் அவர்களது நாட்டிற்கு இருபுறமும் இருந்த எல்லாக் கரைகளையும் கண்டவர்கள், வணிகம், வானியல், அறிவியல், கணிதம், மருத்துவம் ஆகிய துறைகளில் ஒரு காலத்தில் அரேபியர்களே மிகச் சிறந்த சாதனையாளர்களாகத் திகழ்ந்தார்கள். இன்றளவும் நாம் பயன்படுத்தும் பிரபல ஆங்கிலச் சொற்களின் வேர் அரபு மொழியில் இருந்தே வருகிறது. உதாரணம் அல்கஹால் (மது), அல் சீப்ரா, அல் காரிதம் (கணித முறைகள்), அல் பெட்ராஸ் (பறவை இனம்) அல் கெமி (வேதியல்).
இந்த வரிசையில் அரேபியர்கள் உலகிற்குத் தந்த பெரும் கொடைதான் காஃபி. அய்ரோப்பா, வடஅமெரிக்கா மாதிரியான குளிர்ப் பிரதேசங்களில், சூடாகப் பருக, களைப்பு நிவாரணப் பானம் தேவைப்பட்டபோது அவர்கள் பயன்படுத்தியது அரேபியர்கள் அறிமுகப்படுத்திய காஃபியைத்தான். காஃபி தூக்கத்தைத் துரத்தி அடித்தது, தலைவலியைப் போக்கியது. ரத்த ஓட்டத்தைத் துரிதப்படுத்தியது. குளிர்ப் பிரதேசத்திற்குத் தோதான பானமாக இருந்ததால், ஆங்கிலேயர் காஃபியை விரும்பிப் பருகினார்கள். அவர்கள் ஆதிக்கம் செலுத்திய ஊர்களில் எல்லாம் காஃபித் தோட்டங்களை நிறுவி, தங்களுக்குத் தடையில்லாமல் காஃபி கிடைக்க ஏற்பாடு செய்து கொண்டார்கள்.
இப்படிக் குளிர் தேசத்தின் காலைப் பானமான காஃபியைத்தான் வெப்ப தேசமான இந்தியாவிலும், காலை எழுந்தவுடன் காஃபி என்று பருகுகிறோம் நாம்!
தேனீரும் கிட்டத்தட்ட இதே போலத்தான். சீனர்கள் குளிர்காலத்தில் பயன்படுத்திய கசாயம் தேனீர். அதை மார்கோபோலோ மாதிரியான வியாபாரிகள் இந்தியாவிற்கு அறிமுகப்படுத்த, இந்திய மலைகள் எல்லாம் மொட்டை அடிக்கப்பட்டு, தேனீர்த் தோட்டங்களாக மாறின. உஷ்ணப் பிரதேசத்தின் பிரஜைகளான இந்தியர்களும் தேனீர் குடிப்பதைத் தினசரி மீமாக மாற்றிக் கொண்டார்கள்.
இப்படிப் பல நாட்டுப் பழக்க வழக்கங்களில் தினசரிச் சங்கமத்தைச் சமையலில்தான் அப்பட்டமாகப் பார்க்கலாம். நாம் இந்திய உணவு என்று அடித்துச் சொல்லும் பலதும் வெளியூரிலிருந்து இங்கே வந்து சேர்ந்தவை.
மிளகாயும், உருளைக்கிழங்கும், தக்காளியும் தென் அமெரிக்காவிலிருந்து போர்ச்சுகீசியரால் இங்கே அறிமுகமானவை. பிரியாணியும், பரோட்டாவும், கபாபும், குருமாவும் முகலாயர்கள் அறிமுகப்படுத்தியவை.
இதைப் போலவே ஆசியாவில் வளரும் மிளகு, பட்டை, லவங்கம், ஏலம், மாதிரியான மசாலா பொருட்கள் பெரும் அளவிற்கு அய்ரோப்பிய சமையலில் பயன்பட்டன. அய்ரோப்பியர்கள் இந்தியாவை நோக்கிப் படை எடுக்கக் காரணமே இந்த மிளகும், பட்டை லவங்கமும்தான் என்றால் இப்போது நமக்கு வேடிக்கையாக இருக்கும். ஆனால், அய்ரோப்பாவின் கொடும் குளிரில் வெறுமனே உப்புப் போட்டு சுட்ட அல்லது வேகவைத்த கறியைச் சாப்பிட்டுப் பார்த்தால்தான் தெரியும் அவர்கள் ஏன் மசாலா பொருட்களுக்கு இத்தகைய முக்கியத்துவம் கொடுத்தார்கள் என்று.
உணவு என்பதை வெறும் உண்டு உயிர்வாழும் வழியாக மட்டும் மனிதர்கள் பாவிக்கவில்லை. உணவு என்பது அந்தஸ்தின் குறியீடு, மத நம்பிக்கையின் குறியீடு, தூய்மையின் குறியீடும்கூட.
உதாரணத்திற்கு, இன்று அதிகம் சம்பாதிக்கும் நபர்கள் இயற்கையின் தூய்மை கொஞ்சமும் கெட்டுவிடாத ஆர்கானிக் உணவுகளைத்தான் சாப்பிட வேண்டும் என்ற கொள்கையுடன் இருப்பது, இதுதான் பாதுகாப்பு, இதுதான் இயற்கையோடு ஒட்டிய வாழ்வு என்று இவர்கள் நம்புவதால், அதிக விலை கொடுத்தும் ஆர்கானிக் உணவை வாங்கத் தயாராக இருக்கிறார்கள்.
அதேபோல சில மத நம்பிக்கைகளும் உணவுப் பழக்கங்களை மாற்றிவிடுகின்றன. உதாரணத்திற்குச் சமணர்கள். அகிம்சை என்பது சமணத்தின் முக்கிய கொள்கை என்பதால், பிற உயிர்களுக்குத் தீங்கே இல்லாதபடி தங்கள் உணவு முறையை வகுத்துக் கொண்டார்கள்.
இவர்கள் உயிர்களை ஏக்கேந்திரியம், திவியேந்திரியம், த்ரியேந்திரியம், சௌயேந்திரியம், பஞ்சேந்திரியம் என்று புலன் எண்ணிக்கையை வைத்து வகைப்படுத்துகிறார்கள். அதிக இயந்திரியங்கள் இருக்கும், மிருகம், பறவை, மீன், முட்டை ஆகிய உயிர்களுக்கு ஆத்மா இருக்கும் என்பதால், இவற்றை இவர்கள் சாப்பிடவே கூடாது.
செடிகளுக்கு ஒரே இயந்திரியம் இருப்பதால் அவற்றை மட்டும்தான் உண்ணலாம். அதுவும் மீண்டும் உயிர்ப்பிக்கவல்ல பூமியின் அடியில் விளைகிற, கிழங்கு வகைகள், கேரட், வெங்காயம், இஞ்சி, பூண்டு, பீட்ரூட் ஆகிய காய்களை இவர்கள் உண்ணுவதில்லை.
வடிவில் ஒன்றாக இருந்தாலும், பல உயிர்களைச் சுமக்கும் அனந்தகாய்களையும் இவர்கள் உண்பதில்லை. உதாரணம், நிறைய விதைகளைக் கொண்ட, கத்திரிக்காய், பூசணிக்காய், தரைப்பூசணி, பலாப்பழம் மாதிரியான உணவுகளைச் சாப்பிட மாட்டார்கள்.
தேன், தேனீக்களை இம்சித்துப் பெறுவது என்பதனால் அதுவும் விலக்கப்பட்ட உணவு.
வெண்ணை, காளான், தோசை, டோக்லா, மது மாதிரியான பதப்படுத்தப்பட்ட, பிற நுண்ணுயிர் இருக்கக்கூடிய உணவையும் இவர்கள் உண்பதற்குத் தடை.
பாலும் தயிரும் சேர்த்துக் கொள்ளலாம். ஆனால் தயிர் அன்று தோய்ந்ததாக இருக்க வேண்டும். புளித்திருந்தால் அதில் நுண்ணுயிர்கள் இருக்குமல்லவா?-
இப்படிப் பலவிதமான அத்தியாவசியச் சத்துக்கள் தரக்கூடிய உணவுகளைத் தவிர்த்துப் பத்திய உணவாய் இவர்கள் உண்டு வந்தால், கெட்ட சக்திகள் தங்களை அண்டாது, சாத்வீகமாய் மனதை வைத்துக்கொள்ளலாம் என்று சமணர்கள் நம்புகிறார்கள்.
ஏதோ காலத்தில், “இவ்வளவு சத்துக் குறைவான உணவை உண்டாலும், எவ்வளவு திடகாத்திரமாக இருக்கிறோம் பார்’’ என்று தன் மரபணு வீரியத்தைக் காட்டிக்கொள்ள இந்த மீம் பயன்பட்டிருக்கலாம். அல்லது மிகையான வளங்கள் நிறைந்த செல்வச் செழிப்பான காலத்தில், மனிதர்களுக்கு உடல் பருமனால் வந்த உபரிநோய்களுக்கு அந்தச் சமணப் பத்திய உணவு முறை, எடை குறைக்க உதவி, நல்ல ஆரோக்கியத்தைத் தந்திருக்கலாம். இந்தக் குறிப்பிட்ட தேவை இருந்த காலத்தில் சமணக் கோட்பாடு பயனுள்ள மீமாக இருந்திருக்கலாம்.
எவ்வகை உயிரானாலும், அதனால் தானாய்த் தனக்குண்டான எரிபொருளை உருவாக்கிக் கொள்ள முடியாது. செடிகள் சூரிய ஒளியோடு கரியமில வாயுவைக் கலந்து எரிபொருளைத் தயாரிக்கின்றன. ஆனால், செடிகள் இப்படி உணவு தயாரிக்க, அவற்றிற்கு கரியமில வாயுவை ஏற்படுத்தித் தருவதே மற்ற தாவரபட்சினி மிருகங்கள்தான். மரங்கள் பிழைக்க வேண்டுமானால் அங்கே மற்ற விலங்குகளும் உடனிருக்க வேண்டும்.
சமணர்கள் என்றால் எங்கோ குஜராத்தில் மட்டும் வாழ்பவர்கள் என்று நினைத்துவிடக் கூடாது. சங்ககாலத் தமிழர்களில் பலரும் சமணரே. பல்லவர், களப்பிரர் காலத்தில் சமணம்தான் தமிழகத்தின் மிகப் பிரசித்தமான, பலரால் கடைப்பிடிக்கப்பட்ட பெரு மதம். இன்றும் தமிழ்ச் சமணர்கள் சிறுபான்மையினராய் இங்கே வசிக்கிறார்கள்.
ஆனால், சங்க காலத்தில் பெரு மதமாய் இருந்த சமணம், இப்போது எப்படிச் சிறுபான்மை மதமாய் மாறியது?
எவ்வகை உயிரானாலும், அதனால் தானாய்த் தனக்குண்டான எரிபொருளை உருவாக்கிக் கொள்ள முடியாது. செடிகள் சூரிய ஒளியோடு கரியமில வாயுவைக் கலந்து எரிபொருளைத் தயாரிக்கின்றன. ஆனால், செடிகள் இப்படி உணவு தயாரிக்க, அவற்றிற்கு கரியமில வாயுவை ஏற்படுத்தித் தருவதே மற்ற தாவரபட்சினி மிருகங்கள்தான். மரங்கள் பிழைக்க வேண்டுமானால் அங்கே மற்ற விலங்குகளும் உடனிருக்க வேண்டும்.
அமெரிக்காவின் யெல்லோஸ்டோன் இயற்பியல் பூங்காவை நிறுவியபோது, என்ன முயற்சித்தும் அங்கே பசுமையே ஏற்படவில்லையாம். இத்தனைக்கும் நீர்வளம் நிறைந்த இயற்கை எழில் கொஞ்சும் நிலப்பகுதிதான் அது. ஆனால், அங்கே பூக்கள் பூக்கவில்லை, பறவைகள் வந்து கூடுகட்டவில்லை, வறட்சி தாண்டவமாடியது. மான்கள் எல்லாம் செத்துப்போக ஆரம்பித்திருந்தன.
ஏன் என்று புரியாமல் குழம்பினார்கள் உயிரியல் விஞ்ஞானிகள். பலவாறாக யோசித்து, நான்கு ஜோடி ஓநாய்களை இந்த வனப்பகுதியில் அறிமுகப்படுத்திவிட்டார்கள். அடுத்த ஆண்டே, பூக்கள் பூத்துக்குலுங்கின, பறவைகள் கூடு கட்டிக் குஞ்சு பொரித்தன. மான்கள் ஆரோக்கியமாக துள்ளி ஓடின. எப்படி?
ஓநாய்கள் இல்லாத காட்டில் மான்களின் எண்ணிக்கை அளவிற்கு அதிகமாகப் பெருகி இருந்தது. இத்தனை மான்களும் மேய்ந்ததில் எல்லாச் செடிகளும், முளையிலேயே தின்னப்பட்டிருந்தன. அதனால் செடிகள் துளிர்க்கவில்லை. அதனால் முழு வளர்ச்சி இல்லை. அதனால் மரங்கள் உயரமாகி இருக்கவில்லை. அதனால் பறவைகள் வந்திருக்கவில்லை.
ஆனால் ஓநாய்கள் வந்த பிறகோ, மானின் எண்ணிக்கைக் கட்டுப்பாட்டிற்குள் வந்தது. அதனால் செடிகள் முழுவளர்ச்சி அடைந்தன. பூத்துக் காய்த்துக் கனிந்தன. பறவைகள் வந்து பழங்களை உண்டு, விதைகளைப் பரப்பின, அதனால் காடு பெருகியது.
இதுதான் இயற்கையின் பிரம்மாண்ட உணவு வலை. இப்படி ஒவ்வொரு உயிரும் அதன் அளவோடு இருந்ததால்தான் உலகின் சமன்பாடு சரியாக இருக்கும்.
இயற்கையின் இந்த பிரம்மாண்ட அமைப்பை முழுவதுமாய்ப் புரிந்து கொள்ளாமல், வெறுமனே கொல்லாமை என்கிற ஒரே மீமை மட்டும் காப்பாற்றி வந்தார்கள் சமணர்கள்.
இப்படிச் சமணர்கள் ஜீவகாருண்யம் காத்து, அகிம்சையைப் போதித்தபோதுதான், வெளியிலிருந்து வந்தார்கள், மாமிசம் சாப்பிடும் ஆயுதம் ஏந்திய சைவர்கள். சைவர்கள் வழிபட்ட சிவபெருமானோ சமணக் கோட்பாடுகள் அனைத்திற்கும் நேர் எதிரானவர். மாமிசம் சாப்பிடுவார், நாட்டியம் ஆடுவார், தன் மனைவியோடு இல்வாழ்க்கை நடத்துவார். அவர் தவமிருக்கப் போனாலும் அவர் மனைவி அவரைத் தடுத்து நிறுத்துவார். மனைவிக்கு அவ்வளவு உரிமையும் தன்னில் பாதிப் பாகத்தைக் கொடுத்தார் சிவன்.
சமண மீம் பிழைத்ததா? சைவ மீம் பிழைத்ததா?
ஆயிரக்கணக்கான சமணத் துறவியர் எல்லோரும் சைவர்களிடம் வாதத்தில் தோற்றுப் போய், ஒப்பந்தமிட்டபடியே கழுவில் ஏறித் தற்கொலை செய்து மாண்டு போனார்கள். “கழுவில் ஏறி’’ என்பது சொல்வதற்கும் கேட்பதற்கும் மிக லேசாய் இருந்தாலும், அது மிகக் கொடூரமான தண்டனை முறை.
ஒரு கூரிய கட்டையின் மேல், ஆசன வாய் குத்தும்படி உட்கார்ந்துக்கொண்டே இருத்தல். மெல்ல மெல்ல அந்தக் கட்டையின் கூரிய முனை குத்தி குத்தியே உதிரம் வெளியேறி, குடல் அழுகி, மிகுந்த வலியுடன் சாகும் முறை இது. ஏகேந்திரியத்திற்கெல்லாம் அகிம்சை மீமைப் போதித்த சமணத் துறவியர் வெறும் ஒரு வாக்குவாதத்தில் தோற்றுப் போனதற்காக ஏற்றுக்கொண்ட தண்டனை இது!
இப்போது உங்கள் நிர்வாணப் பார்வையை வைத்துக் கவனித்துச் சொல்லுங்கள், எந்த மீம் பிழைக்க உதவும்?
இது பல்லாண்டு காலங்களுக்கு முன் நடந்த மீம் யுத்தம். இதே போன்ற ஒரு மீம் யுத்தம் சென்ற நூற்றாண்டிலும் நடந்தது.
சமண மதம் என்னதான் பெரு மதமாகத் தொடராவிட்டாலும், அதன் கோட்பாடுகள் வெவ்வேறு விதங்களில் நடைமுறை வாழ்வில் இழையோடிக் கொண்டேதான் இருந்தன. மொட்டை அடித்துக்கொள்வது, பள்ளிக்குப் போய்ப் படிப்பது, விரதமிருப்பது, முக்கியமான விரத நாட்களில் மாமிசம் உண்ணாமல் இருப்பது மாதிரியான பல குட்டி சமண மீம்கள் இன்றும் நீடித்துக்கொண்டேதான் இருக்கின்றன.
அதில் ஒரு பகுதிதான் மாட்டுக்கறி உண்ணாமல் இருப்பது.
மாட்டுக்கறி, குதிரைக்கறி, ஆட்டுக்கறி என்பன எல்லாமே வைதீக (வேத) காலத்தில், அன்றாடம் எல்லோரும் யாகத்தில் வாட்டிச் சாப்பிட்டு வந்த உணவு. ஆனால், ஆஸ்தான மதமாய்க் கிட்டத்தட்ட ஆயிரம் ஆண்டுகள் நீடித்திருந்த காலத்தில், கறி உணவு அந்தஸ்தில் குறைவானதாகவும், அகிம்சை உணவு அந்தஸ்தில் உசத்தியானதாகவும் கருதப்பட்டது.
அதனால் வைதீகர்கள் சமண மதக் கோட்பாடுகளுக்கு மாறினார்கள். அகிம்சை முறைப்படி தயாராகும் சாத்வீ உணவிற்கு மாறினார்கள். இன்றும் வைதீகர்கள் (பிராமணர்கள்) இஞ்சி, பூண்டு, வெங்காயம் சாப்பிடுவதில்லை. சாத்வீக உணவைச் சாப்பிடுவதை இவர்களும் தம் கொள்கையாக ஏற்றிருக்கிறார்கள்.
அது மட்டுமல்ல, சமணப் பெயரான ஸ்ரமணா எனும் ஷர்மா என்கிற பெயரை இவர்களே இன்னமும் தங்கள் குடும்பப் பெயராகக் கொண்டிருக்கிறார்கள். ஷர்மா என்பது வடநாட்டில் மட்டும் விளங்கும் குடும்பப் பெயர் என்று சிலர் நினைத்தாலும், உண்மையில் தமிழ் பேசும் பல பிராமணரின் முழுப் பெயரையும் நீட்டி முழங்கினால், கடைசியில் சர்மா என்றே முடியும்.
கிட்டத்தட்ட நூறு ஆண்டுகளுக்க முன்பு வரை, பிராமணரை அழைத்து மரியாதை செய்வதை, “சமாராதனை’’ அதாவது ஸ்ரமணருக்கு ஆராதனை என்றே அழைத்திருக்கிறார்கள்.
இவை எல்லாமே இன்றையப் பிராமணர்கள் முன்னாளில் சமண மத நம்பிக்கையின் வழி வந்தவர்கள் என்பதற்கான ஆதாரங்கள்.
இந்தச் சமண -_ பிராமணக் கோட்பாடுகளின்படி மாமிசம் சாப்பிடுவது மஹா பாவம். அதுவும் அவர்கள் உட்கொண்ட ஒரே மாமிசப் புரதமான, பால் எனும் அத்தியாவசிய உணவினைத் தரும் இன்னொரு தாயான பசுவின் மாமிசத்தைச் சாப்பிடுவது ஏற்றுக்கொள்ள முடியாத மஹா பாதகமான குற்றம் என்றே இவர்கள் கருதினார்கள்.
சமண _ பிராமண மீம்கள் அதிகப் புழக்கத்தில் இருந்த இந்தக் காலத்தில் பசுவின் மாமிசத்தைச் சாப்பிடும் நபர்களை எல்லாம் மிலேச்சர்கள், பாவிகள் என்றே இவர்கள் கருதினார்கள்.
இருந்தும் பசுவின் மாமிசத்தைச் சாப்பிடும் வழக்கம் நின்றபாடில்லை. போருக்குப் போகும் வீரர்களும், காட்டில் வேட்டைக்குப் போகும் ஆட்களும் சமணக் கோட்பாடுகளை எப்படியும் கடைப்பிடிக்க முடியாது. கிடைத்ததைச் சாப்பிடாவிட்டால் அவர்கள் உயிரோடு திரும்ப முடியாதே!
அத்தோடு வெகுமக்கள் உண்ணாத உணவென்பதால், மலிவாகக் கிடைத்த மாமிசம் இது, அதனால் ஏழைகளுக்கு இது சகாய உணவாகிப் போனது. இப்படி மாட்டுக்கறி சாப்பிடலாம் எனும் மீம் ஒரு பக்கம், மாட்டுக்கறியைச் சாப்பிடவே கூடாது, பாலை மட்டும்தான் அகிம்சையாக உட்கொள்ளலாம் எனும் மீம் இன்னொரு பக்கம்: இதில் எந்த மீம் பிழைப்பிற்கு உகந்தது?
இந்தத் தர்க்கம் இந்தியாவில் ஓடிக்கொண்டிருந்தபோது தான், மாட்டுக்கறியைத் தன் முழு நேர உணவாய்ச் சாப்பிடும் அய்ரோப்பியர்கள் இந்தியாவைக் கைப்பற்றினார்கள். அகிம்சை உணவை மட்டுமே சாப்பிட்டுச் சாத்வீகமாய் வாழ்ந்த கோடிக்கணக்கான மனிதர்களை, சில நூறு அய்ரோப்பியர்கள் அடிமைகளாக்கி ஆட்சி அதிகாரத்தைக் கைப்பற்றினார்கள்.
இப்போது மீண்டும் யோசித்துச் சொல்லுங்கள்: எந்த மீம் பிழைக்க உதவியது?
உடைகள்:
முன்பு நெசவு என்பது பெரும்பாலும் கைத்தறி மட்டுமே. அதில் உழைப்பு அதிகம். அதனால் கூலி அதிகம். அதனால் துணியின் விலையும் அதிகமாக இருந்த காலம். துணியின் விலை அதிகம் என்பதால், ஏழைகளுக்கு உடை என்பதே கட்டுப்படியாகாத நிலை. அதனால் ஆடவர் ஒரு கோவணமும், பெண்கள் வெறுமனே கண்டாங்கிச் சேலையும் அணியும் பழக்கத்தில் இருந்தார்கள்.
ஆடைகளுக்கு விலை உண்டு என்பதனால் அவை அந்தஸ்தின் குறியீடாயின. அந்தஸ்தின் குறியீடானதால், ஏழைகள், அடிமைகள், குறைந்த சமூக அந்தஸ்தில் இருப்பவர், “உயர்குடிக்குச் சமமாய் உடை அணியக்கூடாது’’ என்கிற வர்க்க பேதம் இந்தியாவில் இருந்தது.
அதனால் உயர்குலப் பெண்கள் மட்டும்தான் மேலாடை அணியலாம். மற்ற சாதாரண குலப் பெண்கள் மேலாடை அணியவே கூடாது என்பது பண்டைய திருவாங்கூர் சமஸ்தானத்தின் ஒரு பொது விதி. இப்படி ஆடை அணியாமல் இருந்த பெண்களின் முலை அளவைப் பொறுத்து, அதற்கு ஏற்பக் கப்பம் கட்ட வேண்டும் என்றும் ஒரு விசித்திர உபவிதியும் இருந்தது.
பெரிய முலை இருக்கும் பெண்ணுக்கு அதிக வரி, சின்ன முலை இருக்கும் பெண்ணுக்குக் குறைந்த வரி என்று முலைக்காரம் வசூலிக்கப்பட்டது.
இப்படி வரி செலுத்தாத பெண்களை மாடுகளுக்குப் பதிலாக ஏரில் பூட்டி உழச் செய்யும் தண்டனை வேறு விதிக்கப்பட்டது.
இந்தச் சட்டம் அமலில் இருந்தபோதுதான் ஆங்கிலேயர்கள் இந்தியாவிற்கு வந்தார்கள். பெண்களை இப்படிக் கொடூரமாக நடத்தும் அவலத்தை எதிர்த்துப் பிரச்சாரம் செய்தார்கள்.
இந்தப் பிரச்சாரத்தைக் கிருத்துவப் பாதிரிமார்களும் கன்னியாஸ்திரிகளும் மேற்கொண்டதினால், திருவாங்கூர் சமஸ்தானத்துப் பெண்களுக்கெல்லாம், “கிருத்துவராக மாறிவிட்டால், நாமும் இவர்களைப் போல உடம்பை மறைக்கும் குப்பாயம் போட்டுக்கொள்ளலாம்’’ என்கிற ஆசை தொற்றிக்கொண்டது.
இதனாலேயே கன்னியாகுமரி, நாகர்கோயில், திருநெல்வேலி, தூத்துக்குடி பகுதியில் பலரும் குடும்பம் குடும்பமாகக் கிருத்துவ மதத்திற்கு மாறி, முழு ஆடை அணிந்துகொண்டார்கள்.
இப்படி மதம் மாறாத மற்ற பெண்கள் பெரும் அவலத்திற்கு ஆளாகிட, வேதனை தாளாமல், நங்கேலி எனும் பெண், தன் மார்பகங்களைத் தானே அறுத்து வாழை இலையில் வைத்து, “இதற்குத் தானே இவ்வளவு அட்டகாசம்?’’ என்று கப்பம் கேட்டு வந்த அரண்மனைக் காவலருக்குக் கொடுத்துக் கேட்க, அந்தக் காட்சியைக் கண்டு பயந்து ஓடினார்கள் காவலர்கள்.
நங்கேலி அத்தோடு உயிரிழந்தாள். அவள் மரணத்தின் துக்கம் தாளாமல் அவள் கணவனும் உடன் கட்டை ஏறி இறந்து போனதாய்ச் சொல்லப்படுகிறது.
இந்தச் சம்பவம் திருவாங்கூரில் பெரிய புரட்சியை உருவாக்க, 1813_1859, கிட்டத்தட்ட 46 ஆண்டுகள் இந்த தோள் சீலைப் போராட்டம் தொடர்ந்தது. இறுதியில் திருவாங்கூர் அரசி மனம் இளகி, இந்தக் கொடுமையான முலைக்காரம் மீமை நீக்கி, அனைத்து ஜாதிப் பெண்கள் பொதுவான மேலாடை அணியலாம் என்கிற புதிய மீமுக்கு மாறினார்கள்.
(தொடரும்)
- உண்மை இதழ், 16-30.6.19
நூல்: கொஞ்சம் டார்வின் கொஞ்சம் டாக்கின்ஸ்!
ஆசிரியர்: மனநல மருத்துவர் ஷாலினி
வெளியீடு: கருஞ்சட்டைப் பதிப்பகம், சென்னை - 87.
கிடைக்குமிடம்: 122/130 என்.டி.ஆர் தெரு,
ரங்கராஜபுரம், கோடம்பாக்கம்,
சென்னை - 24.
தொலைபேசி: 044 - 42047162
விலை: 80. பக்கங்கள்: 132
திருமணம்:
மனிதர்கள் காட்டுவாசிகளாய் இருந்த காலம் தொட்டே, இவர்கள் வாழ்நாள் முழுக்க ஒரே இணை எனும் மோனோகேமி முறையைத்தான் பின்பற்றி வந்திருக்கிறார்கள்.
இந்த மோனோகேமி என்பது மிகவும் அரிதான ஒரு மீம். காட்டில் வாழும் ஓநாய், மிகக் கடினமான பிரதேசத்தில் வாழும் கழுகு, பென்குவின் மாதிரியான வெகு சில உயிரினங்களே இப்படி ஒருவனுக்கு ஒருத்தி என்கிற மீமை கடைப்பிடிக்கின்றன.
காரணம் இந்த விலங்குகளுக்குத்தான் பிள்ளை வளர்ப்பு மிகவும் சிரமமான காரியம். ஒற்றைப் பெற்றோர் முறை இவற்றுக்கு அனுகூலமாய் இருக்காது என்பதால், இரு பெற்றோரும் சேர்ந்தே பணி புரியும் அவசியம் இருப்பதால், ஒருவனுக்க ஒருத்தி எனும் யுத்தி இந்த வகை விலங்குகளுக்குப் பொருத்தமான மீமாகிறது.
இந்தத் திருமணம் என்கிற மீமில் பல வகைகள் நடைமுறையில் இருக்கின்றன.
* பருவம் அடைவதற்கு முன்பே நிகழும் திருமணம், பருவம் அடைந்த பிறகு நிகழும் திருமணம்.
* இருவரும் விரும்பிச் செய்துகொள்வது _ விரும்பாமல் செய்து கொள்வது.
* சொந்த உறவிற்குள் செய்து கொள்வது _ வேற்று ஆட்களோடு செய்துகொள்வது.
* ஒரே ஜாதிக்குள் செய்வது _ வேற்று ஜாதிக்குள் செய்வது.
* பெண்ணைவிட ஆணுக்கு அதிக வயது இருக்கும்படியாகச் செய்வது _ குறைவாக இருக்கும்படியாகச் செய்வது.
* ஊரைக் கூட்டிச் செய்வது, ரகசியமாய்ச் செய்வது.
* சுயமரியாதையோடு செய்வது, அது இல்லாமல் செய்வது.
* வரதட்சணை வாங்கிச் செய்வது _ வாங்காமல் செய்வது.
* எதிர்பாலினர்கள் செய்துகொள்வது, ஒரே பாலினக்காரர்கள் செய்துகொள்வது.
என்று எத்தனையோ விதங்கள் இதில் இருக்கின்றன.
காலம், சூழல், தேவையைப் பொறுத்துத்தான் மனிதர்கள் இதில் எந்த வகை பொருந்தும் என்று தீர்மானிக்கிறார்கள்.
புகழுக்குரிய நூலகங்கள்
ஆசிரியாவிலேயெ மிகப் பழமையான நூலகம், தஞ்சை சரசுவதி மகால் நூலகம். இந்திய மொழிகள் அனைத்திலும் உள்ள ஓலைச்சுவடிகள் இங்குள்ளன.
உலக அளவில் தமிழ் நூல்கள் அதிகம் உள்ள நூலகம், கன்னிமரா நூலகம். சென்னை, எழும்பூரில் அமைந்துள்ளது.
இந்தியாவில் தொடங்கப்பட்ட முதல் பொது நூலகம், திருவனந்தபுரம் நடுவண் நூலகம்.
கொல்கத்தாவில் 1836ஆம் ஆண்டில் தொடங்கப்பட்டு, 1953ஆம் ஆண்டில் பொதுமக்கள் பயன்பாட்டுக்குக் கொண்டுவரப்பட்ட தேசிய நூலகமே, இந்தியாவின் மிகப்பெரிய நூலகம். இது, ஆவணக் காப்பகமாகவும் நிகழ்கிறது.
இதில் இந்தியர்களுக்கு மட்டுமே தனித்துவமானது என்பதால் வரதட்சணை முறை எனும் மீமை எடுத்துக் கொள்வோம்.
இந்த மீம் எப்போது தோன்றியது? அப்போது அதன் பயன்பாடு என்ன?
பெரும்பாலான கலாச்சாரங்களில் மணமகன்தான் மணப் பெண்ணுக்குப் பரிசம் போட்டு, தான் திருமண வாழ்விற்குத் தேவையான பொருளை ஈட்டத் தெரிந்த சாமர்த்தியசாலி என்பதை நிரூபிப்பான். இப்படிப் பெண்ணுக்கு வெகுமதி கொடுக்கத் திராணி இருக்கும் வரனுக்கு மகளை மணம் முடித்துத் தருவது ஒரு வகை துணைத் தேர்வு மீம். பரிசம் போட வசதி இல்லாதவன், எப்படிப் பெண்ணையும் அவளுக்குப் பிறக்கவிருக்கும் குழந்தைகளையும் கட்டிக் காப்பாற்றுவான்? அதனால் பரிசத் தொகையை வைத்து ஆணின் வீரியத்தைக் கண்டறிவது ஒரு வகைத் தேர்வு முறை.
இந்த பரிசம் போடுதல் மீமைத்தான் ஆஃப்ரிகா, ஆசியா, அமெரிக்கா மாதிரியான நாடுகளில் பெரும்பாலானோர் கடைப்பிடிக்கிறார்கள். இஸ்லாமியர் இதனை மஹர் என்கிறார்கள். இதற்கு நேர் எதிராக, பெண் வீட்டார் ஆணுக்கு வரதட்சணை கொடுத்து, பெண்ணையும் கன்னிகாதானம் செய்து தரும் முறையும் உண்டு. குறிப்பாக ஆணுக்கு என்று வருமானம் இல்லாத வாழ்க்கை முறையைச் சேர்ந்தவர்கள் இந்த மீமைப் பின்பற்றுவர்.
உதாரணத்திற்குப் பிராமணர்கள், பண்டைய பிராமண சம்பிரதாயத்தின்படி, பிரமச்சரியம் கடைப்பிடிக்கும் ஆண், தனக்கென்று எந்தச் சொத்தையும் வைத்திருக்கக் கூடாது. அன்றாடம் பிச்சை எடுத்துத்தான் உண்ண வேண்டும். பிரம்மச்சரியத்தின்போது இப்படி, பவதி பிக்ஷாந்தேஹீ என்று பிக்குவாக பற்றில்லாமல் இருந்து எல்லாப் பாடங்களையும் கற்றுணர்ந்த பிறகு, இந்தப் பையன் திருமணம் செய்துகொண்டு சம்சாரி ஆகலாம்.
மற்ற இன ஆண்கள் எல்லாம் தத்தம் குலத் தொழிலைப் பயின்று வருமானம் ஈட்டுவர். அதனால் திருமண வயதை அடையும்போது தன் மனைவிக்குத் தானே பரிசம் போடுமளவு சம்பாத்தியம் அவனிடம் இருக்கும். ஆனால், பிராமண ஆண் தன் இளமையை எல்லாம் பிக்குவாகவே செலவிட்டதினால் அவனிடம் பொருட்செல்வம் இருக்க வாய்ப்பில்லை. ஆனால், அவனிடம் இத்தனை ஆண்டுகளாய்ப் பயின்ற கல்வி அறிவு இருக்கும் என்பதால், பெண் வீட்டார் அந்த வரனுக்குத் தட்சணை கொடுத்து, பெண்ணையும் கொடுத்து வாழ்வை ஏற்படுத்தித் தருவதாய் அமைந்த இந்த வரதட்சணை அந்தக் காலத்தில் பயனளித்த ஒரு மீம்.
இப்படித் திருமணமாகும் வயதில் பரிசம் போடப் பணமில்லாத ஆணை மற்ற இனத்துப் பெண்கள் பெரிதாய்ப் பொருட்படுத்தவோ, துணையாய் ஏற்கவோ மாட்டார்கள். பிராமணச் சமூகப் பெண்களுக்கு வாய்ப்புக் கிடைத்தால், விவசாயம் அல்லது கைத் தொழில் செய்து, தன் சொந்தச் சம்பாத்தியத்தில் மனைவிக்குப் பரிசம் போட்டு அழைத்துச் செல்லும் வருமானம் இருக்கும் ஆணைத்தான் அவர்களும் விரும்புவார்கள்.
இப்படி எல்லா பிராமணப் பெண்டிரும் பிற இன ஆணையே தேர்வு செய்துகொண்டே போனால், கடைசியில் பிராமண ஆண்களின் கதி? பிராமணப் பெண்களும் தேர்வு செய்யாமல், மற்ற இனப் பெண்களும் கண்டுகொள்ளாமலேயே இருந்துவிட்டால், பிராமண ஆண்களின் மரபணுக்கள் எப்படிப் பரவும்? அவர்கள் இனம் எப்படித் தழைக்கும்?
விழிப்புணர்வு
தமிழ்நாட்டில் உறவினர்களுக்குள் திருமணம் முடிப்பது சற்று சகஜமாகவே உள்ளது. முறைப்பெண் அல்லது பையன், மாமா, மருமகள் என்று பல திருமணங்கள் இப்படி நடக்கின்றன.
இம்மாதிரியான திருமணங்கள் வாயிலாக பிறக்கும் குழந்தைகள் குறைபாடுள்ளவையாக பிறக்கும் சாத்தியக் கூறுகள் அதிகம் என்று பல ஆராய்ச்சிகள் நிரூபித்துள்ளன.
உறவுகள் நெருங்க நெருங்க ஒரே மாதிரியான மரபணுக்கள் சேரும் வாய்ப்பு அதிகரிக்கிறது. இதனால் ஒரு குடும்பத்தில் மரபணுக்களில் பிரச்சினை இருந்தாலோ, குறைபாடுள்ள உறவினர்கள் இருந்தாலோ, அந்தக் குடும்பங்களில் இம்மாதிரியான திருமணங்களால், ஒரே மாதிரியான மரபணுக்களின் சேர்க்கையால், மீண்டும் குறைபாடுள்ள குழந்தை பிறக்கும் வாய்ப்பு அதிகரிக்கிறது.
குடும்பங்களில் உறவினர்கள் திருமணம் செய்து கொள்ளாமல் இருப்பது மேல் என்ற நிபுணர்கள் கூறுகிறார்கள்.
இதனைத் தடுக்கும் யுக்தியாகத்தான் பிராமணர்களுக்கு நிலபுலமோ, வசதி வாய்ப்போ, தொழில் கல்வியோ இல்லையென்றாலும், பிக்ஷை பெற்று வாழ்வது அவர்களது இளமையின் பிழைக்கும் விதமாக இருந்தாலும், பிராமணர்தான் உசத்தி. காரணம் அவர்கள்தான் பிரம்மாவின் தலையிலிருந்து தோன்றியவர்கள் என்று தமககென்று பெரிய முக்கியத்துவம் இருப்பது மாதிரியான ஒரு கதையைச் சொன்னார்கள்.
அத்தோடு நில்லாமல், என்னதான் பணக்காரன், தொழில் தெரிந்தவனாக இருந்தாலும், வேற்று இன ஆணோடு ஒரு பிராமணப் பெண் கூடிக் குழந்தை பெற்றால், அக்குழந்தை சமூகத்தில் மிகவும் கீழ்நிலையான சண்டாளன் என்கிற பட்டம் பெறும் என்றும் அறிவித்தார்கள்.
ஆனால், ஏழ்மையில் வாழும் பிராமணனின் மீது ஆசைப்பட்டு வேற்று இனத்துப் பெண்கள் அவனை மணந்துகொண்டு பிள்ளை பெற்றால், அப்பிள்ளைகள்தான் உலகின் தலை சிறந்தவர்கள் ஆவார்கள் என்றும் அறிவித்தார்கள்.
தம்முடைய ஏழ்மை நிலையைக் கருதி, மனைவி தன்னை விட்டுப் போய்விடக் கூடாது, என்று அஞ்சியதால், பிராமணப் பெண்களுக்கு மட்டும் விவாகரத்து உரிமை தடை செய்யப்பட்டிருந்தது. அதே காலத்தில் வாழ்ந்த மற்ற இனத்துப் பெண்களுக்கு மறுவிவாகம் சாத்தியமாகவே இருந்தது.
அதுபோலவே, பிராமண விதவைகளுக்கு மறுமண உரிமை மறுக்கப்பட்டது. ஆனல், சமகாலத்தில் வாழ்ந்த மற்ற குடிப் பெண்களுக்கு விதவைத் திருமணம் செய்துகொள்ளும் உரிமை இருந்தது. இப்படி விதவைகளை மணக்கும் சமூகத்தைச் சேர்ந்தவன், ஒரு பிராமண விதவையைப் பார்த்து ஆசைப்பட்டு வாழ்க்கை கொடுக்க முன்வந்துவிட்டால், மற்ற ஆண்களை அடக்க முடியாது என்றே பிராமணர்கள் தங்கள் வீட்டுப் பெண்டிரை மிகவும் கொடூரமான அடக்குமுறைக்கு உள்ளாக்கினார்கள்.
பிராமண விதவைகள் மட்டும்தான் கணவனை இழந்தால் மொட்டை அடித்துக் கொண்டு, காவி உடை அணிந்து, முக்காடு போட்டு, உணர்ச்சியே ஏற்படாமலிருக்க, வெறும் பத்தியச் சாப்பாட்டைச் சாப்பிட வேண்டும் என்கிற மாதிரிப் பலவிதமாய் நிர்பந்திக்கப் பட்டார்கள்.
இப்படித் தன் இளமைக்கால ஏழ்மையினால் மரபணு ஆட்டத்தில் தோற்றுப்போய் விடக்கூடாது என்று பிராமணர்கள் ஏற்படுத்தியவை இந்த அத்தனை கிளை மீம்களும்.
பூமியைச் சந்திரன் சுற்றிவந்தாலும், சந்திரனின் ஒரு பகுதியை மட்டுமே நம்மால் காணமுடியும், இதுவரை அனுப்பிய விண்கலங்கள் அனைத்தும் அந்தப் பகுதியிலேயே தரையிறங்கியுள்ளன. தற்போது, சீனா அனுப்பியுள்ள சாங்கே - 4 விண்கலம், இதுவரை காணாத நிலவின் பகுதியில் தரையிறங்கியுள்ளது. அந்தப் பகுதிக்கு ஸ்டாடியோ டியான்கோ எனப் பெயரிட்டுள்ளாது சீனா.
அவர்களது இயலாமையிலிருந்து மீள ஏற்படுத்திய இத்தனை மீம்களையும் உள்ளது உள்ளபடி புரிநதுகொண்டிருந்தால், மற்றவர்கள் இதைப் பெரிதுபடுத்தி இருந்திருக்க மாட்டார்கள்.
ஆனால், ஆண்களுக்குள் எப்போதுமே தான்தான் எல்லோரையும்விட உயர்ந்தவன் என்று காட்டிக்கொள்ளும் போட்டி, ஆதிக்க மனப்பான்மை இருந்தே வருகிறது. பிராமணர்கள் தம் பிழைப்பு விகிதத்தை அதிகரிக்கச் சொன்ன இந்த பிரம்மனின் தலையிலிருந்து நாங்கள் வந்தோம், என்ன சம்பாதித்தாலும், கைத்தொழில் தெரிந்திருந்தாலும், நிலங்கள் பல உடைய டிவை வரைந்து பூஜை செய்தல், பாதத்தின் அச்சை எடுத்து வைத்து பத்ம பாத பூஜை செய்து வழிபடுவது என்று பாதங்களுக்கு மிகப் பெரிய மகிமை இருந்தது.
தலையைவிட, கால் அதிக மரியாதை பெற்றிருந்த காலம் அது.
ஆனால், காலப் போக்கில் இந்த ஸ்ரமண மதங்கள் மருவி, வைணவம், சைவம், சாக்தம் என்ற மாறிவிட, பாதங்களின் பண்டையச் சிறப்பை எல்லோரும் மறந்து போயிருந்தார்கள். ஆனால், ஆசியாவின் பல கோடிகளில் மலைக்கு மேலே, பாறைகளின் மீதென்று ஆங்காங்கே ஒரு ஜோடி பாதங்களின் சிற்பங்கள் இருக்கின்றன. இவற்றை இராமர் பாதம் என்றே பலரும் நம்புகிறார்கள். ஆனால், இவை உண்மையில், புத்தரின் நினைவாய்ச் செதுக்கப்பட்ட பாதங்கள். புத்தபிரான் நடைப்பயணமாகவே பல தேசங்களுக்குச் சென்று பிரச்சாரம் செய்ததன் எச்சங்கள்.
கூர்ந்து கவனித்தால், இப்போதும்கூட, தலை என்பது பலியின் குறியீடுதான். அம்மனின் காலடியில் இருக்கும் மஹிஷனின் எருமைத் தலை என்பது பலி, அல்லது வதத்தின் குறியீடு.
ஆனால் இன்றும், சரவண பெலஹோலாவானாலும் சரி, திருப்பதி ஆனாலும் சரி, பார்த்தசாரதி ஆனாலும் சரி, பாத பூஜையும், பாத காணிக்கையும் அதே விமரிசையுடன்தான் நடக்கின்றன. இன்றும், எல்லோரும் பெரியவரின் காலில் விழுந்துதான் ஆசிர்வாதம் வாங்குவார்களே தவிர, தலையில் விழுந்து யாரும் ஆசி வாங்குவதில்லை.
ஆக பாதம் என்பது குறைந்த சமூக அந்தஸ்தின் குறியீடு அல்ல. அது உச்சகட்ட மரியாதை, அர்ப்பணிப்பின் குறியீடு. இப்போது யாராவது பக்தர் இறந்துவிட்டால், இறைவனின் திருவடியில் போய்ச் சேர்ந்துவிட்டார் என்றுதான் சொல்கிறார், இறைவனின் தலைக்குப் போய்ச் சேர்ந்துவிட்டார் என்ற சொல்வதில்லை.
ஆனால், ஆணவம் தலைக்கேறிவிட்டது, போதை தலைக்கேறிவிட்டது என்று அவதூறாகச் சொல்லும்போது தலையைப் பற்றிப் பேசுகிறோம்.
இப்படியாகத் திருவடி, என்பது அடிகளாகி, பின்பு அடிகளார் என்றாகி, நாம் சர்வ சாதரணமாகச் சொல்லும் காந்தி அடிகள், ராமலிங்க அடிகள், குன்றக்குடி அடிகள் என்று பலரையும் நாம் மரியாதை நிமித்தமாய் அழைப்பது, அவர்களது காலடியை வைத்துத்தானே.
இப்படியான நுண்ணோக்கிய அறிவோடு ஊடுருவிப் பார்க்காமல், மேலோட்டமாய்ப் பார்த்தால்: தலை சிறப்பு, கால் குறைவு என்று பெருவாரியான ஆண்கள் நினைத்ததால், அவன் என்ன பெரிய தலையா, அவனைவிட நான்தான் உயர்ந்தவன் என்று நிறுவுகிறேன் பார் என்று பிராமணர்களோடு பரிச்சயமிருந்த மற்ற இன ஆண்கள் எல்லோரும் உயர்ந்த சமூக அந்தஸ்திற்கான போட்டியாய் அதைப் பாவித்து, கொஞ்சமும் பொருந்தாத பிராமண மீம்களோடு தாமும் கடைப்பிடிக்க ஆரம்பித்தார்கள். அதனால் இவர்களும் தம்மினப் பெண்களைப் பிராமணர்களைப் போலவே கட்டுப்படுத்தினார்கள். விவாகரத்து, மறுமணம், விதவை மறுமணம், மாதிரியான உரிமைகளைத் தடுத்தார்கள். சொத்துரிமை, கல்வி கற்கும் உரிமை, வருமான உரிமை என்பன எல்லாம் தடைக்க உள்ளாயின.
இப்படிப் பெண்களை அடக்கி வைப்பதுதான் உயர் ஜாதித்தனம் என்றே இவர்கள் எண்ணிக் கொண்டார்கள். மேட்டுக்குடி இந்தியர்கள் இப்படிப் பெண்களை அடக்கி வைத்திருந்த அதே காலத்தில்தான், இங்கிலாந்து, ஸ்பெயின் மாதிரியான நாடுகள் முழுக்க முழுக்கப் பெண் ராணிகளால் ஆளப்பட்டு வந்தன.
ராணி விக்டோரியாவும், ராணி இசபெல்லாவும் அவர்களுடைய கப்பல் படைகளை ஏவி, ஆண்கள் மட்டுமே ஆட்சி செய்த இந்தியா மாதிரியான நாடுகளை எல்லாம் அபகரித்தார்கள்!
இதில் வேடிக்கை என்னவென்றால், இண்டிகா என்கிற நாட்டைக் கைப்பற்ற வேண்டும் என்று அலெக்சாண்டர் ஆவலாய்ப் பயணித்து வந்தபோது, தமிழ்நாட்டில் பெண் ராணிகள்தான் ஆட்சி புரிந்தார்கள். கிரேக்கத் தூதுவர் மெகஸ்தனிஸின் இண்டிகா எனும் பயணக் கட்டுரை நூலில் இது பதிவு செய்யப்பட்ட தகவல். டச்சு, போர்ச்சுகீசியர் வந்து கைப்பற்றப் போராடிய போது, மேற்குக் கரை முழுக்கப் பெண்கள் ஆண்ட சாம்ராஜ்ஜியங்களே ஆட்சியில் இருந்தன.
ஆக, பெண்டிரை அடக்கி ஆளும் பிராமண மீம், மற்றது பெண் அரசிகள் ஆட்சி செய்யும் பண்டையத் தமிழர், அல்லது அய்ரோப்பிய மீம். இந்த இரண்டில் எது வென்றது என்று பார்த்தால், பெண்கள் சுதந்திரமாய் ஆட்சி செய்யும், தமிழர், அய்ரோப்பியரின் மீமே வென்றது.
இந்தியா பிரிட்டனின் விக்டோரியா மகாராணியின் ஆட்சிக்கு உட்பட்டது. அனைவருக்கும் கல்வி, அனைவருக்கும் மருத்துவம், அனைவருக்கும் வேலைவாய்ப்பு என்று புதிய சமூக மாற்றங்கள் உருவாயின. இந்த மய்ய நீரோட்டத்தில் பிராமண ஆண்களும் அய்க்கியமானார்கள்.
அதனால் வேத பாடசாலைக்குப் போய், பிரம்மச்சர்யம் கடைப்பிடித்து, பிக்ஷை வாங்கி வாழும் வாழ்க்கை முறையைக் கைவிட்டு, ஆங்கிலேயர் நடத்திய பள்ளிக்கூடங்களில் பட்டம் படித்து, வேலைக்குச் போய்த் தாமே சம்பாதிக்க ஆரம்பித்தார்கள்.
இப்படி, தானே சம்பாதிக்கும் வரன், பெண்ணுக்குப் பரிசம் போட்டுத்தானே திருமணம் செய்து மனைவியாக்கி அழைத்துச் செல்ல வேண்டும்? அதுதான் இல்லை. பழைய மீமான, வரதட்சணை எனும் முறையையே அவர்கள் இன்னமும் கடைப்பிடிக்க, அவர்களைப் பார்த்த மற்ற நானும் மேட்டுக்குடிதான் என்று காட்டிக்கொள்ள நினைக்கும் மற்ற ஆண்களும் வரதட்சணை கேட்பதைத் தொடர்ந்தார்கள்.
இப்படியாக வரதட்சனைக் கொடுமை என்பது சகல இந்தியப் பெண்களுக்கும் எதிரான ஒரு பேரவலமாக மாறியது. பல பெண்கள் அவமதிக்கப் பட்டார்கள். சில வீடுகளில் கொல்லப்பட்டார்கள். பெண்ணைப் பெற்ற தந்தையர் மகளின் திருமணச் செலவை எண்ணி அஞ்ச ஆரம்பித்தார்கள். பெண் பிள்ளையைப் பெற்ற தாய் அவமானத்திற்கு உள்ளானாள். பெண் குழந்தை என்றால், கருவிலேயே கொன்றுவிட்டால்தான் நல்லது, செலவும் மிச்சம் என்கிற கொடூரமான மீமுக்கு இந்தியர்கள் மாறினார்கள்.
ஆனால், பெண்கள் எண்ணிக்கையில் குறைந்து போனால், அடுத்த தலைமுறையில் எப்படி இனப்பெருக்கம் நிகழும்? துணை சேரப் பெண்களே இல்லை என்றால், ஆண்கள் கலவியல் விரக்தியில், மதம் கொண்ட மிருகம் போல ஆக்ரோசமாகி, சமூகத் தீங்கு ஏற்படுத்திவிட்டால், ஒட்டுமொத்தச் சமூகமே ஆபத்திற்கு உள்ளாகும்!
அதனால்தான் வரதட்சணையை சமூக அநீதியாகக் கருதி, அதனைச் சட்ட விரோதம் என்று அறிவிக்கும் புதிய மீமுக்கு இந்தியர்கள் மாறினார்கள். வரதட்சணை கேட்பவன் வக்கற்றவன், மாமனாரின் காசில் வாழ விரும்பும், கையாலாகதவன் என்றும் புதிய மீம்கள் பரவ ஆரம்பித்தன.
அத்தோடு சிசுவின் பாலினத்தை முன்கூட்டியே கண்டுபிடிப்பது சட்டப்படி குற்றம் என்று அறிவிக்கப்பட்டதால், பெண் குழந்தைகளுக்கு குறைந்தபட்சப் பாதுகாப்புக் கிடைத்தது. அதனால் ஆண், பெண் விகிதம் காப்பாற்றப்பட்டு எதிர்கால இந்திய ஜனத்தொகையும் பாதுகாக்கப்பட்டது.
இப்படியாக, சமூகத் தேவையைப் பொறுத்து, மீம்கள் மாறிக்கொண்டே போகின்றன.
- உண்மை இதழ், ஜூலை,1- 15 .2019
நூல்: கொஞ்சம் டார்வின்
கொஞ்சம் டாக்கின்ஸ்!
ஆசிரியர்:மனநல மருத்துவர் ஷாலினி
வெளியீடு:கருஞ்சட்டைப் பதிப்பகம், சென்னை - 87.
கிடைக்குமிடம்: 122/130 என்.டி.ஆர் தெரு,
ரங்கராஜபுரம், கோடம்பாக்கம்,
சென்னை - 24.
தொலைபேசி: 044 - 42047162
விலை: ரூ80. பக்கங்கள்: 132
ஆருயிர் முறை
பிழைப்பு என்பது பெரும்பகுதி மரபணு வீரியத்தைச் சார்ந்தது. அதனால் இந்த மரபணுக்களின் தரத்தை அபிவிருத்தி செய்ய இயற்கை சில விதிகளை உபயோகிக்கிறது. அதில் முதலாவது: அதே மரபணுக்கள் இருக்கும் நபர்கள் புணர்ந்து குட்டி போடக் கூடாது. உதாரணத்திற்கு, தாய்க்கும் பிள்ளைக்கும் கிட்டத்தட்ட 50% அதே மரபணுக்கள்தான் இருக்கும். அதைப் போலவே ஒரே தாய் தந்தைக்குப் பிறந்த அனைத்துக் குட்டிகளுக்கும் அதே 50% மரபணு ஒற்றுமை இருக்கும். அதனால்தான் தன் சொந்தத் தாய் தந்தையோடோ, அல்லது உடன் பிறந்தவரோடோ புணர்வது ஆகாது என்கிற வலிமையான விதியை இயற்கை எல்லா விலங்குகளுக்கும் மனதில் முன்பதிவு செய்துள்ளது.
இதைப் போய் எப்படி முன்பதிவு செய்ய முடியும் என்றுதானே யோசிக்கிறீர்கள்? கவர்ச்சிக்கான ரசாயனங்கள் சிலது உண்டு. அவற்றை ஜீலீமீக்ஷீஷீனீஷீஸீமீs என்போம். இந்த ஃபிரமோன்கள் வேற்று மரபணுகொண்ட தன் இனத்தின் எதிர்பாலினத்தைக் கண்டால் அதிகமாகச் சுரக்கும்படிதான் இயற்கை எல்லா உயிர்களையும் படைக்கிறது. அதனால் சொந்த மரபணு கொண்டவர்களின் மீது பாசமும், வேற்று மரபணு கொண்டவர் மீது இனக் கவர்ச்சியும் அதிகமாய்த் தோன்றுகிறது.
ஆக, மரபணு ஒற்றுமை அதிகம் இருக்கும் நபர்கள் கூடிக் குட்டி போடுவது தடுக்கப்பட்டு, வேற்று மரபணுக் கலவையை இயற்கை ஆதரிக்கிறது. இதுதான் இரண்டாவது புணர்ச்சி விதி.
ஏன்?
நெருங்கிய உறவுக்குள் உறவு கொண்டு பிள்ளை பெறும்போது, அதே பழைய மரபணுக்கள்தான் மீண்டும் மீண்டும் கூடி ஈனப்படுகின்றன. இதனால் மரபணு ரீதியாய்ப் பரவும் கோளாறுகள் அதிகரிக்கும், அதனால் பிறக்கும் குழந்தைகளுக்கு உடல்/மனநோய்கள் வருவதற்குச் சாத்தியக் கூறுகள் அதிகம்.
உதாரணத்திற்கு, பண்டைக் கால எகிப்தின் மரபின்படி சாம்ராஜ்ஜியத்தை வெளியாள்கள் கைப்பற்றிவிடக் கூடாதென்று, பட்டத்து இளவரசனுக்கு அவனுடைய சொந்தச் சகோதரியையே மணமுடிக்கும் வழக்கம் இருந்தது. இப்படி எல்லாம் மிகுந்த முன் யோசனையுடன் செயல்பட்டதால் எகிப்திய சாம்ராஜ்ஜியம் பல்கிப் பெருகிப் பல காலம் தழைத்ததா என்று பார்த்தால், இல்லை. சில தலைமுறைகளுக்கு அப்புறம் இருந்த சுவடே இல்லாமல் அழிந்தே போயிற்று.
ஏன் தெரியுமா?
ஒரே பெற்றோருக்குப் பிறந்த அண்ணன் தங்கை என்றால் இருவருக்கும் 50% ஒரே மரபணுக்கள்தானே, இந்த 50 + 50% ஒன்று கூடும்போது, திரும்ப அவை 100% அதே மரபணுக்கள்தானே? பழைய மாவிலேயே வார்த்த தோசை போல, புதுப்பிக்கப்படாத பழைய மரபணுக்கள் பாழாகின்றன.
அதனால் எகிப்திய அரசனுக்கும் அரசிக்கும் முதலில் ஒருவர் மீது மற்றவருக்குக் கலவியில் கவர்ச்சியே இருந்திருக்காது. அரசனுக்கு வெளிக் காதல்களும், அரசிக்கு வெளிக் காதல்களும் ஏற்பட்டுக் குடும்ப வாழ்க்கை சண்டை சச்சரவாக இருந்திருக்கும். ஆனால், வெளி உறவில் பிறக்கும் பிள்ளைகளுக்கு முடிசூட்ட மாட்டார்கள். அதனால் கடமைக்காக அரசனும் அரசியும் புணர்ந்தே ஆக வேண்டும். இப்படிப் புணர்ந்து பிறக்கும் பிள்ளைகளுக்கோ, மரபணு வீரியம் இருக்காது. பழுதான மரபணுக்களே இரட்டை அளவில் கிடைத்திருக்கும் என்பதால் இவர்கள் நோய்வாய்ப்பட்டு, உடனேயே, அற்ப ஆயுளிலோ இறந்து போக வாய்ப்பு அதிகம். இப்படி, பட்டத்து இளவரசன் இறந்துபோனால் நாடு என்ன ஆகும்? கூட்டிக் கழித்துப் பார்த்தால், இந்த யுக்தி அதிக மகசூல் தருவதா? முதலுக்கே மோசம் ஏற்படுத்துவதா?
இப்படித்தான் எகிப்தின் பெரிய சாம்ராஜ்ஜியங்கள் அழிந்தன.
இது கிட்டத்தட்ட மூவாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன் நடந்த வரலாற்றில் பழைய பிழை என்றே வைத்துக் கொண்டாலும், போன நூற்றாண்டிலும் இதே போல அரச குடும்பங்களில் மரபணு ரீதியான தவறுகள் நடக்கத்தான் செய்தன. அரச குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர் சாதாரண மனிதரைத் திருமணம் செய்தால் அந்தஸ்து குறைந்துவிடும் என்று நம்பிய சென்ற நூற்றாண்டினர், இங்கிலாந்து, ஃபிரான்ஸ், ஜெர்மனி, ருஷ்யா மாதிரியான நாடுகளின் அரச குடும்பங்கள் மட்டும் தமக்குள்ளேயே திருமண உறவுகளை மேற்கொண்டார்கள்.
இப்படி அரசு உட்குடும்பத் திருமண முறையில் பிறந்த ஆண் குழந்தைகளுக்கு எல்லாம் ஒரு விசித்திர நோய் பாதிக்க ஆரம்பித்தது. ஆண் குழந்தைகளுக்கு மட்டும் சிறு காயம் பட்டாலும், உதிரப் போக்கு நின்று போகாமல் உடம்பில் உள்ள எல்லா ரத்தமும் வெளியேறி மரணம் கூட சம்பவிக்கும்படியாகும் அந்தத் தீவிரமான நோயை ஹீமோஃபீலியா என்போம். அய்ரோப்பிய அரச குடும்பங்களில் பெரிய பாதிப்பு ஏற்படுத்தியதால் இதனை அரச நோய் ‘Royal illness’ என்றும் அழைத்த காலம் இருந்தது.
தாயின் X குரோமோசோம் வழியே மட்டும் பரவும் இந்த நோய், அம்மாவிடமிருந்து தலைமுறை தலைமுறையாகப் பரவும். அரச பாரம்பரியம் விட்டுப் போய்விடக் கூடாது என்று தொடர்ந்து அரச குடும்பங்களுக்குள் திருமணம் செய்ததனால், ஆண் வாரிசுகளுக்கு இப்படியே நோய் ஏற்பட்டு, இறந்து போனதால் அய்ரோப்பிய சாம்ராஜ்ஜியங்கள் கிட்டத்தட்ட அழிந்தன.
இங்கிலாந்தின் ராணி விக்டோரியாவின் மரபணுக்களில் இருந்த இந்த நோய் அவருடைய வம்சாவழியினர் அனைவருக்கும் இப்படியே பரவி, உயிர்ச் சேதம் ஏற்படுத்திக் கொண்டிருந்தது.
அதன் பிறகுதான் இது பரம்பரை நோய் என்று கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. மரபணு மூலம் பரவுவது என்று தெரியவந்தது. அப்போதி லிருந்துதான் அரச குடும்பங்கள் வேற்று ஆள்களைத் திருமணம் செய்வதே மேல் என்கிற முறை புதிதாய் ஏற்படுத்தப்பட்டு, அதன் பின், தொடர்ந்து இங்கிலாந்தின் ராஜ குமாரர்கள் சாதாரணக் குடும்பத்தின் பெண்களையே மணப்பதை நாம் பார்க்கலாம்.
மரபணுக்களால் நம் வாழ்வின் மொத்தப் போக்கையே மாற்றிவிட முடியும் என்கிற விஷயம் அவர்களுக்குத் தெரிந்து பல காலம் ஆகியும், இதே தவறைத்தான் நம்மூர்களில் இன்னமும் செய்கிறார்கள். அத்தை மகன், மாமன் மகள், தாய்மாமன், அக்காள் மகள், இஸ்லாமியர்களில் பெரியம்மா பையனும், சித்தியின் மகளும் என்று சொந்தத்திற்குள் திருமணம் செய்கிறார்கள். இப்படிச் செய்வது ஆபத்தானது. பிறக்கப்போகும் குழந்தைகளுக்குப் பரம்பரை நோய்கள் வரும், ஊனமாய்ப் பிறக்க வாய்ப்பு அதிகம் என்று மருத்துவர்கள் என்னதான் ஜெனடிக்ஸ் பற்றிச் சொல்லித் தடுத்தாலும், “அப்படி எல்லாம் எதுவும் ஆகாது. எங்க குடும்பங்கள்ல இது ஒண்ணும் புதுசு இல்ல, பல தலைமுறையாக இதே வழக்கம்தான், என்ன கெட்டுப்போச்சு? எல்லாம் கடவுள் பார்த்துப்பார்’’ என்று வியாக்கியானம் பேசித் திருமணம் செய்வார்கள். சில ஆண்டுகள் கழித்து, குழந்தைக்கு மூளை வளர்ச்சி சரியில்லை, படிப்பு வரவில்லை, வலிப்பு நோய் இருக்கிறது, முக அமைப்பில் கோளாறு இருக்கிறது, இதயத்தில் ஓட்டையாம் என்பது மாதிரியான புகார்களுடன் வந்து நிற்பார்கள். ஆனால், இம்மாதிரியான மரபணு ரீதியான நோய்களுக்குத் தற்போது பெரிய சிகிச்சைகள் ஏதும் இல்லை.
இதற்கு நேர் எதிராய், வெளி ஆள்கள் திருமணம் செய்யும்போது, புது வகை மரபணுக்கள் ஒன்று சேர்வதால், ஒட்டுவீரியம் hybrid vigour அதிகரித்து, உதாரணத்திற்கு, ஒரு குடும்பத்தில் ஆல்பினிஸம் எனும் தோலில் பழுப்பு நிறம் அறவே இல்லாமல் போகும் நோய் ஏற்பட்டிருக்கிறது என்றால், அப்பாவின் மரபணு பாதி நோய்த் தாக்கம், அம்மாவின் மரபணுவின் மீதி பாதி நோய்த் தாக்கம் = குழந்தைக்கு 100% நோய்த் தாக்கம் இருக்கிறது. அடுத்த தலைமுறையில் இவர்கள் வெளியில் திருமணம் செய்தால் 50% நோய் விலகும், அதற்கு அடுத்த தலைமுறையில் இன்னொரு 75% நோய் தீரும். அதற்கு நான்காம் தலைமுறையிலும் இதே போல வேற்று மரபணு கலந்தால் 87.5% நோய் தீரும். இப்படியே தொடர்ந்து அய்ந்தாம் தலைமுறையில் 93.75, ஆறாம் தலைமுறையில் 96.87, ஏழாம் தலைமுறையில் 98.37, எட்டாம் தலைமுறையில் 99.12%.
ஒரு நோயைக் கிழித்து முழு ஆரோக்கியம் பெற எத்தனை தலைமுறைகளாகும்?
இப்படியே இந்த நோயுண்டாக்கும் மரபணுக்களைக் கழுவி அகற்றிவிட எத்தனை தலைமுறைகள் ஆகின்றன என்பதைக் கவனியுங்கள். எட்டாவது தலைமுறை வரை வேற்றுக் குடித் திருமணம் செய்தால்தான் நோயின் தாக்கம் 1%க்கும் குறைவாகிறது.
பதினோராவது தலைமுறையும் வெளித் திருமணம் செய்தால்தான் 99.99% நோயிலிருந்து விடுபட முடிகிறது.
100% நோயிலிருந்து விடுதலை என்கிற நிலைமை கிட்டத்தட்ட இல்லவே இல்லை! முப்பத்து அய்ந்தாம் தலைமுறையில் வேற்றுக் குடி உறவு கொண்டாலும்கூட 99.992947% மட்டுமே நோயிலிருந்து தப்பிக்க முடிகிறது!
மேற்சொன்னவை எல்லாமே ஒரே ஒரு நோய்க்கு உண்டான புள்ளிவிவரம். மனிதர்களுக்கு என்று ஆயிரக்கணக்கான மரபுவழி பரவும் நோய்கள் உண்டு என்பதையும் நாம் கணக்கில் கொள்ள வேண்டும்.
ஆக, நோயில்லாத சமூகமாய் மனிதர்கள் வாழ வேற்றுக் குடி உறவு முக்கியம் என்பதே பிழைப்பிற்கு உகந்த யுத்தி.
ஆனால், ஒரே காலத்தில் வாழும் எல்லா மனிதர்களுமே இதே யுத்தியைக் கையாள்வதில்லை. இது 2019. இப்போது வாழும் பல மனிதர்கள் வேற்று மரபணு மனிதர்களோடு தங்கள் வீட்டுப் பிள்ளைகள் கூடுவதை ஆதரிப்பதில்லை.
காரணம் அந்தஸ்து, கவுரவம், ஜாதி, இனத்தூய்மைக் கோட்பாடு.
ஆனால், நீங்கள் கூர்ந்து கவனித்தால் தெரியும் _ இனத் தூய்மையும் நோயற்ற வீரியமும் நேர் எதிரான கோட்பாடுகள். இனத்தூய்மை வேண்டும் என்று ஒரே குடியில் உறவைத் தொன்று தொட்டுத் தொடர்ந்தால், நோய்கள் பெருகத்தான் செய்யும். அதனால்தான் எல்லாக் காலத்திலும் இனத் தூய்மை பேசிய மனிதர்கள் மரபணு ரீதியாகத் தோற்றுத்தான் போயிருக்கிறார்கள்.
உதாரணத்திற்கு அஷ்கெனாட்ஸி யூதர்கள்.
சென்ற நூற்றாண்டின் மிகப் பெரிய கொடூரங்கள் என்பன உலகப் போர்கள். அதிலும் இரண்டாம் உலகப் போரின் போது, ஜெர்மானிய நாஜிப் படையினர் செய்த அட்டூழியங்கள் மிகக் கொடுமையானவை. யூதர்களை அவர்கள் முழுவதும் அழித்துவிட முயன்றார்கள். அதனால் அய்ரோப்பாவிலிருந்து அமெரிக்காவுக்குத் தப்பிப் போன யூதர்கள் ஏராளம். அமெரிக்கா சென்ற பிறகும் தத்தம் உட்பிரிவுகளை இனம் கண்டு அவரவர் வம்சாவழியினரும் தனித் தனிக் கூட்டமாய்ச் சேர்ந்து வாழ ஆரம்பித்தார்கள். இதில் ஒரு பிரிவான அஷ்கெனாட்ஸி யூதர்கள் அனைவரும் ஒரே குழுவாய்ப் பல காலம் ஒற்றுமையாய், ஒரே ஊரில் வாழ்ந்தார்கள். ஆஹா! என்ன ஒற்றுமை என்று பாராட்டத் தோன்றுகிறதா?
மிகவும் சிறுபான்மையினர் ஆதலால், இந்த யூதர்கள் தங்கள் சொந்த பந்தங்களோடே கூட்டாய்த் தங்கி இருந்தார்கள், சொந்தத்திற்குள்ளேயே திருமண உறவு மேற்கொண்டார்கள். இதனால் அவர்களுக்குள் பல விதமான பரம்பரை நோய்களின் தாக்குதல் ஏற்பட்டு, அவர்கள் எண்ணிக்கையிலும் வீரியத்திலும் குறைந்துபோக ஆரம்பித்தார்கள்.
இப்போதும் சில வகை மரபுக் கோளாறுகள் முழுக்க முழுக்க அஷ்கெனாட்ஸி மாதிரி சின்னஞ்சிறு யூதக் கூட்டங்களில்தான் காணப்படுகின்றன. இதனைத் தடுத்துத் தங்கள் இனத்தை அபிவிருத்தி செய்ய முடிவு செய்தார்கள் இந்தச் சிறுபான்மையினர். மரபணுவியல் ரீதியான துணைநலப் பொருத்தம் கண்டறியும் ஓர் ஆராய்ச்சிக் கூடத்தை இவர்கள் நிறுவினார்கள். திருமணத்திற்கு முன்பே ஆணுக்கும் பெண்ணுக்கும் மரபணு பரிசோதனை நடத்தி, பொருத்தமான மரபணு ஜோடிகளுக்கு மட்டுமே இவர்கள் திருமணம் செய்து வைத்தார்கள். இந்த யுக்தியினால் சில காலம் கழித்து, அவர்களுக்குள் மிக அதிகமாய்ப் பரவி இருந்த மரபணுக் கோளாறுகள் மெல்ல மெல்லக் குறைய ஆரம்பித்தன!
ராஜிக்கு திருமணமாகி எட்டு ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டன. இதுவரை நான்கு முறை கருவுற்றிருக்கிறாள். நான்கு முறையும் சிசுவிற்கு மூளைப் பகுதி வளராமலேயே இருப்பது ஸ்கேனில் தெரியவர, மூன்றாம் மாதத்தில் மருத்துவக் காரணத்திற்காகக் கருக்கலைப்புச் செய்யப்பட்டது. ஏன் இப்படி நடந்தது என ராஜி ஜெனிடிக் ஆலோசனையின் போது கேட்டாள். “இத்தனைக்கும் சொந்தத்தில் கூடத் திருமணம் செய்யவில்லையே?’’. ஆனால், ஆராய்ந்து பார்த்த போது தெரிந்தது என்னவென்றால், கிட்டத்தட்ட இருநூறு, முன்னூறு ஆண்டுகளாய் ஒரே ஊரில் வாழ்ந்த ராஜியின் மூதாதையர்கள் அதே ஜாதிக்குள் மட்டும் திருமணம் செய்து வந்திருக்கிறார்கள்.
அவள் கணவன் அவளுக்கு நேரடியான உறவுக்காரர் இல்லை என்றபோதும், அதே ஊரில் புழங்கிய அதே மரபணுக்கள்தான் என்பதால் மூளை வளர்ச்சியைத் தடை செய்யும் பழுதான மரபணுவின் பாதி அவளுக்கும் மீதிப் பாதி அவள் கணவனுக்கும் இருந்திருக்கிறது. இவர்கள் இருவரும் கூடிப் பெற்ற எல்லா சிசுக்களுக்கும் இந்த இரட்டிப்பு ஆபத்து தாக்கியதால் எல்லாப் பிள்ளைகளுக்கும் அதே நோய் தாக்கியிருப்பது தெரியவந்தது.
இயற்கைக்குத் தனி மனிதர்களைப் பற்றியோ, அவர்களது கருத்துகளைப் பற்றியோ கவலை இல்லை. அதற்கு இருக்கும் ஒரே அளவுகோல் _ பிழைக்கத் தோதா, இல்லையா என்பது மட்டும்தான்.
பிழைப்பிற்கு உதவாத கருத்துகளை யார் கொண்டிருந்தாலும், அவர் எத்தனை பெரிய சமூக அந்தஸ்து கொண்டவராக இருந்தாலும், அல்லது எத்தனை கோடி மனிதர்கள் ஒரே சமயத்தில் அந்தக் கருத்தைக் கொண்டிருந்தாலும், பிழைக்க உதவாத கருத்துகளைப் பின்பற்றுவோர் கொத்துக் கொத்தாய் மாண்டுதான் போயிருக்கிறார்கள்.
- உண்மை இதழ், 1-15.12.19
