சிறந்த நூலிலிருந்து சில பக்கங்கள் : சித்தர்களும் சமூகப் புரட்சியும்
நூல்: சித்தர்களும் சமூகப் புரட்சியும்
ஆசிரியர்: வழக்குரைஞர் இரா.சி.தங்கசாமி
பதிப்பாளர்: மொழிஞாயிறு பதிப்பகம்,
பால்நகர், சங்கர்நகர் - 627 357.
திருநெல்வேலி மாவட்டம்.
அலைபேசி : 93603 58114
பக்கங்கள்: 200 விலை: ரூ.500/-
தமிழக வரலாற்றுத் திரிபுகளிலிருந்து விடுதலை
(களப்பிரர் ஆட்சிக் காலம் பொற்காலம்)
கி.பி.20 ஆம் நூற்றாண்டு வரையில் மறைந்து போயிருந்த களப்பிரர் அரசரைப் பற்றின வரலாற்றுச் செய்தி பாண்டியருடைய செப்பேடுகள் கிடைத்த பிறகு அவைகளிலிருந்து தெரிய வந்தன. சில ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு தளவாய்புரச் செப்பேடு கிடைத்ததும் இந்தச் செப்பேட்டிலிருந்தும் களப்பிர அரசரைப் பற்றி அறிகிறோம். களப்பிரர் பற்றிய விளக்கங்கள் வேள்விக்குடிச் செப்பேடுகளிலும் பல்லவர்கள் மற்றும் சாளுக்கியர் ஆகியோருடைய செப்பேடுகளிலும் கிடைத்துள்ளன. பாண்டியன் கடுங்கோன் பாண்டிய நாட்டைக் களப்பிரரிடமிருந்து மீட்டுக் கொண்ட போது ஏறக்குறைய அதே காலத்தில் தொண்டை நாட்டு அரசனான பல்லவ சிம்மவிஷ்ணு சோழ நாட்டைக் களப்பிரரிடமிருந்து கைப்பற்றிக் கொண்டான். இந்த வரலாற்றைப் பள்ளன் கோவில் செப்பேடும் வேலூர்பாளையம் செப்பேடும் கூறுகின்றன. ஏறத்தாழ கி.பி. 250 முதல் கி.பி. 575 வரை தமிழ்நாட்டைக் களப்பிரர் ஆண்டனர் என்று கருதுவது தவறாகாது என அறிஞர் மயிலை வேங்கடசாமி அவர்கள் கூறுகிறார். களப்பிரர் ஆட்சியின் கீழ் சேரநாடு, சோழநாடு, பாண்டியநாடு, துளுநாடு, கொங்குநாடு, இரேணாடு, ஈழநாடு ஆகியவை அடங்கும்.
களப்பிரர் காலம் என அழைக்கப்படுகின்ற கி.பி. 250-550 வரை 300 ஆண்டுகள் இருண்ட காலம் எனவும், கலியரசர்களின் ஆட்சிக்காலம் எனவும், தமிழ் நாகரிகம் அழிக்கப்பட்ட பிறமொழி மன்னர்களின் காட்டாட்சிக்காலம் எனவும், தமிழக வரலாறெழுதிகளால் இதுவரை பரப்புரை செய்யப்பட்டு வருகிறது. இக்கருத்தை வலியுறுத்தும் வரலாற்றாசிரியர்களில் சேக்கிழார், நீலகண்ட சாஸ்திரி, மு.அருணாசலம் பிள்ளை , அவ்வை துரைசாமிப் பிள்ளை , அ.சா.ஞானசம்பந்தன், கே.கே.பிள்ளை , குணா போன்றோர் அடங்குவர்.
பாண்டியன் உக்கிரப் பெருவழுதி, சோழன் செங்கணான், சேரமான் கோக்கோதை மார்பன் கொங்குநாட்டு கணைக்கால் இரும்பொறை ஆகியோர் கடைச் சங்க காலத்தின் இறுதியில் இருந்த தமிழரசர்கள். இவர்களுக்குப் பிறகு ஏறத்தாழ கி.பி. 250 இல் களப்பிரர் தமிழகத்தைக் கைப்பற்றித் தங்கள் ஆட்சியை நிறுவினர்.
களப்பிரர் கலியரசர்கள் என்றும், அவர்களது ஆட்சிக்காலம் தமிழக வரலாற்றில் இருண்ட காலம் என்றும் கூறுவதற்கு அடிப்படையான காரணம் வேள்விக்குடிச் செப்பேடு தரும் செய்தியாகும். இச்செப்பேடு வடமொழியான சமற்கிருதம் தென்மொழியான தமிழ் இரண்டிலும் எழுதப்பட்டு பதினெட்டு பக்கங்களில் அடங்கியுள்ளது. ஆரியப் பிராமணர் தங்களுக்கும் தங்கள் ஆதிக்கத்திற்கும், பண்பாட்டிற்கும் கெடுதலை உண்டாக்கியவர்கள் கலியரசர்கள் எனக் கூறினர்.
களப்பிரர் காலத்தைப் பற்றி ஆய்வு செய்துள்ள பேராசிரியர் சத்தியநாதய்யர், டாக்டர் மா. இராசமாணிக்கனார், டாக்டர் க.ப.அறவாணன், மு. இராகவ அய்யங்கார் போன்ற ஆய்வறிஞர்கள் களப்பிரர் தமிழர்கள் என்ற கருத்தை வலியுறுத்துகின்றனர். சேர, சோழ, பாண்டியர் களப்பாளரைத் (களப்பிரரை) தமிழ்ச் செய்யுளில் பாடினபடியால் களப்பிரர் தமிழர்கள் என பி.டி.சீனிவாச அய்யங்கார் கூறுகிறார். எஸ்.கே.அய்யங்கார் களப்பிரரை திருப்பதி மலைப் பகுதியைச் சேர்ந்த களவர் என்கிறார். டி.என்.சுப்பிரமணியன் களப்பிரர் சங்கம் மருவிய கால ஜைனர்கள் எனக் கூறுகிறார்.
தமிழ் இலக்கியத்திலும், கல்வெட்டுகளிலும் குறிப்பிடப்படுகிறவர்களும் வேளாளர் குலத்தைச் சேர்ந்தவர்களுமான களப்பாளர் என்பார் களப்பிரர் என்ற பெயரில் விளங்குகின்றனர் என்று சிலர் கருதுகின்றனர். தொண்டை நாட்டில் களந்தை என்னும் இடத்தில் கூற்றுவன் என்றொரு மன்னன் ஆண்டு வந்தனன் எனவும், அவனே கூற்றுவநாயனராகத் திருத்தொண்டத் தொகையில் இடம் பெற்றான் எனவும் பெரிய புராணம் கூறும். இவன் களப்பிரர் குலத்தைச் சேர்ந்தவன் என்று சிலர் கருதுகின்றனர்.
பாண்டியனுடைய மீன் கொடியையும், சேரனுடைய வில் கொடியையும், சோழனுடைய புலிக் கொடியையும் களப்பிரர் தங்களுடைய கொடியாகக் கொண்டிருந்தனர் என்பதைக் “கெடலருமா முனிவர்’’ என்று தொடங்கும் செய்யுளால் அறிகிறோம். பாண்டியர் வரலாறு என்னும் தமது நூலில் காவேரி விளை நிலப்பகுதியை ஆண்ட களப்பாளர் என்பாரே களப்பிரர் ஆவார் என டி.வி.சதாசிவ பண்டாரத்தார் கூறுகிறார். கன்னடப் பகுதியைச் சேர்ந்த களபப்பு நாடு பகுதியைச் சேர்ந்தவர்களே களப்பிரர் என அறிஞர் மயிலை சீனி வேங்கடசாமி கூறுகிறார். மேலும் அவர் களப்பிரர் தமிழரல்லர் என்றும், கன்னட வடுகர் என்றும் அதே சமயம் அவர்கள் ஆரியருமல்ல வென்றும் கூறுகிறார். சந்திரகுப்த மவுரியர் துறவு பூண்டு தன் குரு பத்ரபாகு தலைமையில் வந்து தங்கியிருந்த கர்நாடக சிரவணபெலகொலா பகுதியே பழைய களபப்பு நாடாகும் என்றும், சமணத்துறவிகள் பலர் அங்கு தங்கியிருந்தனர் என்றும் மயிலையார் கூறுகிறார்.
தமிழ் இலக்கிய வரலாறு என்னும் தமது நூலில் கி.பி. 5ஆம் நூற்றாண்டிற்குப் பிறகே கன்னடமும் தெலுங்கும் வடிவம் கொண்டன எனக் கூறுகிறார், டாக்டர் மு.வரதராசனார். மு.வ. அவர்களின் கூற்றுப்படி கன்னடம், தெலுங்கு மொழிகளின் தோற்றத்திற்கு முன்பு அவற்றின் தாய்மொழியான தமிழ் மொழிதான் அப்பகுதிகளில் இருந்திருக்க முடியும். எனவே, சமற்கிருதம் தாக்கமில்லாத அப்பகுதியைச் சேர்ந்த களப்பிரர் தமிழர்களே என்று கருதுவதில் தவறில்லை.
களப்பிரர் முதலில் பவுத்தர்களாக இருந்தனர். அதன் பின்பு தங்களை மாற்றிக் கொண்டனர். இவர்களது ஆட்சிக் காலத்தை இருண்ட காலம் என்று பார்ப்பனர் மற்றும் பார்ப்பனிய மயமாக்கப்பட்ட பார்ப்பனரல்லாத வரலாற்றாசிரியர்களும் இலக்கியவாதிகளும் செய்து விட்டனர். அவர்கள் அனைவரும் இன்றுவரை களப்பிரர் ஆட்சிக்காலம் யாருக்கு இருண்ட காலம் என்பதைக் கூற மறுத்து விட்டனர். பார்ப்பன சத்சூத்திரரான வேளாளப் பண்பாட்டைத் திட்டமிட்டுத் தமிழர் மீது திணித்து வரும் வரலாற்றாசிரியர்கள் மு. அருணாசலம் பிள்ளை, அவ்வை துரைசாமிப் பிள்ளை, அ.சா.ஞானசம்பன், கே.கே.பிள்ளை போன்றோர் களப்பிரர் காலம் இருண்ட காலம் என்ற முடிவுக்கு வருகின்றனர். அதற்கு அவர்கள் கூறும் காரணங்கள் வருமாறு.
1. தமிழ்மொழிக்கு முக்கியத்துவம் அளிக்கப்படவில்லை.
2. களப்பிரர் தங்கள் மொழியான பாலிமொழிக்கு அதிக முக்கியத்துவம் அளித்தனர். (களப்பிரர் தாய்மொழி தமிழ் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது).
3. களப்பிரர் தமிழ், தமிழ் பண்பாட்டு வளர்ச்சிக்குத் தடையாக இருந்தனர். தமிழையும் தமிழ் பண்பாட்டையும் அழித்தவர்கள்.
4. வேள்விப் பாரம்பரியத்தையும் சைவப் பாரம்பரியத்தையும் அழித்தவர்கள்.
5. பார்ப்பனர்களுக்கு அளிக்கப்பட்ட தானங்களை ஒழித்துக் கட்டியவர்கள்.
6. களப்பிரர் என்னும் கலியரசர்கள் ஆட்சியை அபகரித்துக் கொண்டனர்.
7. களப்பிரர் தமிழரல்லர்.
“களபரன் என்னும் கலி அரசன் தமிழகத்தைக் கைக்கொள்ள’’ என்று குறிப்பிடும் வேள்விக்குடிச் செப்பேடு பாண்டியன் நெடுஞ்செழியன் (பல்யாகசாலை முதுகுடுமிப் பெருவழுதி) பிராமணர்களுக்குத் தானமாகக் கொடுத்த வேள்விக்குடி என்னும் கிராமத்தை களப்பிர அரசன் பறித்துக் கொண்டான் என்ற செய்தியைக் கூறுகிறது. உண்மை என்னவெனில், யாகம் நடத்திய வகைக்கு மன்னன் அரசதிகாரத்தை தவறாகப் பயன்படுத்தி வேள்விக்குடி கிராமத்தை தமிழ் பழங்குடி மக்களிடமிருந்து பறித்து யாகப் புரோகிதனுக்கு தாரை வார்த்ததை களப்பிரர் அரசன் மீட்டி அம்மக்களுக்குத் திருப்பிக் கொடுத்து விட்டான்.
கே.ஏ.நீலகண்ட சாஸ்திரி :
தமிழகத்தில் அந்த 300 ஆண்டு காலத்தில் வரலாறு என்பதே இல்லை எனக்கூறி பிராமணர்கள் பாதிக்கப்பட்டதை பரிதாப உணர்வுடன் பார்ப்பது மட்டுமின்றி, தமிழக வரலாற்றை மறைக்கப் பார்க்கிறார்.
மு.அருணாசலம் பிள்ளை
“களப்பிரர்கள் எந்தவொரு இராஜ பாரம்பரியத்திலும் வந்தவர்கள் அல்லர். பழங்காலத்தில் இராஜ பாரம்பரியத்தில் வந்தவர்களே ஆளுமை உடையவர்களாக இருந்தனர். இந்த இராஜ பாரம்பரிய ஆளுமை என்பது அக்காலக் கட்டத்தில் எல்லா இலக்கியங்கள், மத நிறுவனங்கள் போன்றவற்றில் தனது முத்திரையைப் பதித்திருந்தது. எனவே, இராஜ பாரம்பரியமற்ற களப்பிரர்கள் பழந்தமிழ்ப் பெருமையைக் கட்டிக் காப்பதற்கு சாத்தியமற்றவர்களாக இருந்தனர். மொழியையும், பண்பாட்டையும் அழித்த எதிர்மறை ஆட்சியாகவே அவர்களது ஆட்சி இருந்தது.’’
அவ்வை துரைசாமி பிள்ளை:
“களப்பிரர்கள் புகுதற்கு முன் தமிழகம், நாடு புகழும் நலஞ்சிறந்து விளங்கிற்று. அத்தகைய தமிழகம் கல்வி, வாணிபம், பொருள், அரசியல், சமயம் ஆகிய துறைகளில் களப்பிரர் வரவால் பெரு வீழ்ச்சியுற்றது. அவ்வத்துறைகளை விளக்கும் தமிழ் நூல்கள் அழிந்தது அக்காலத்தேயாகும். சுருங்கச் சொல்லுமிடத்து, தமிழர்களின் கல்வியைச் செல்வாக்கிழப்பித்து கடல் வாணிபத்தை உடலறக்கெடுத்துப் பொருள் விளக்கத்தை இருள்படுத்தி, அரசியலை அலைக்கழித்து, சமயத்தைக் குலைத்து நின்றது களப்பிரரது கடுங்கோலாட்சி என்பது அமையும். பாண்டிய நாட்டில் இடைக்காலத்தே தோன்றிய கடுங்கோன் முதலிய பாண்டியர்களால் அவர்கள் வேரோடு தொலைக்கப் பெற்றனர்.”
அ.சா.ஞானசம்பந்தன்
களப்பிரர்கள் கொள்ளைக் கூட்டத்தினர் என்றுதான் நினைக்க வேண்டியதிருக்கிறது.
கே.கே.பிள்ளை
“தமிழக வரலாறு - மக்களும் பண்பாடும்“ என்னும் தமது நூலில், “தொண்டை மண்டலம், சோழ மண்டலம், பாண்டி மண்டலம் ஆகியவற்றில் ஒன்றேனும் இவர்களுடைய கொடுமையினின்று தப்பவில்லை. தமிழகத்துக்கு இவர்களால் ஏற்பட்ட குழப்பமும் இழப்பும் அளவிறந்தன. இவர்கள் கொடுங்கோலர்கள், கலியரசர்கள். இவர்களைப் பற்றிய விளக்கங்கள் வேள்விக்குடி செப்பேடுகளிலும் பல்லவர், சாளுக்கியர் ஆகியோருடைய செப்பேடுகளிலும் கிடைத்துள்ளன. கடுங்கோன் என்ற பாண்டிய மன்னன் ஒருவனாலும், சிம்மவிஷ்ணு, முதலாம் நரசிம்மவர்மன் என்ற பல்லவ மன்னர்களாலும், முதலாம் விக்கிரமாதித்தன், இரண்டாம் விக்கிரமாதித்தன் என்ற சாளுக்கிய மன்னர்களாலும் களப்பிரர்கள் அழிவுற்றனர் என அறிகின்றோம்’’ என்று கூறுகின்றார்.
முதுபெரும் தமிழறிஞர் மயிலை சீனி.வேங்கடசாமி
களப்பிரர் ஆட்சிக் காலத்தில் தமிழர் தமிழ்மொழியை புதியமுறையில் வளர்த்தார்கள். இந்த முயற்சியில் அக்காலத்து தமிழர் மதபேதம் பாராட்டாமல் ஒன்றாக இணைந்து தாய்மொழியை வளர்த்தனர். பவுத்த, சமண, சைவ, வைணவ சமயத்துத் தமிழ்ப்புலவர் அனைவரும் தமிழை வளர்த்தார்கள். புது வகையான பாக்களும் புது வகையான இலக்கியங்களும் களப்பிரர் ஆட்சிக் காலத்தில் உண்டாக்கப்பட்டன. பனை ஓலையும், எழுத்தாணியுமே அக்காலத்து எழுது கருவிகளாக இருந்தபடியால் களப்பிரர் ஆட்சிக்காலத்தில் பிராமி எழுத்தின் மாற்றமும் முழு மாற்றமாகிப் பையப் புதுவகையான எழுத்தாயிற்று. இப்புதுவகையான எழுத்து வட்டெழுத்து என்று பெயர் பெற்றது. களப்பிரர் ஆட்சிக் காலத்தில் தமிழ்நாடு முழுவதும் வட்டெழுத்து வழங்கியது என்பதில் அய்யமில்லை.
(தொடரும்...)
.- உண்மை இதழ், 1-15.2.21
நூல்:சித்தர்களும் சமூகப் புரட்சியும்
ஆசிரியர்: வழக்குரைஞர் இரா.சி.தங்கசாமி
பதிப்பாளர்: மொழிஞாயிறு பதிப்பகம்,
பால்நகர், சங்கர்நகர் - 627 357.
திருநெல்வேலி மாவட்டம்.
அலைபேசி : 93603 58114
பக்கங்கள்: 200 விலை: ரூ.500/-
சென்ற இதழின் தொடர்ச்சி (3)
கூத்து நூல் - விளக்கத்தார் கூத்து.
மாந்தர் தம் உலக வாழ்க்கையில் அடைய வேண்டிய பயன்களான அறம், பொருள், இன்பம் ஆகிய மூன்றையும் கூறுகிற நூல்களுக்கு கீழ்க் கணக்கு என்று பெயர் வைத்தனர். எட்டுத் தொகையும், பத்துப்பாட்டும் மேல்கணக்கு என பெயரிட்டனர். பத்துப்பாட்டு நூல்களான திருமுருகாற்றுப்படை, பொருநராற்றுப்படை, சிறுபாணாற்றுப்படை, பெரும்பாணாற்றுப்படை, மலைபடுகடாம் (கூத்தராற்றுப்படை), முல்லைப்பாட்டு,, மதுரைக்காஞ்சி, பட்டினப்பாலை, நெடுநல்வாடை; எட்டுத்தொகை நூல்களான அகநானூறு, புறநானூறு, நற்றிணை, குறுந்தொகை, அய்ங்குறுநூறு, பதிற்றுப்பத்து, கலித்தொகை, பரிபாடல் ஆகியவை களப்பிரர் ஆட்சிக் காலத்தில் இயற்றப்பட்ட நூல்களாகும். பதினெண் கீழ்க் கணக்கு நூல்கள் களப்பிரர் ஆட்சிக் காலத்தில் இயற்றப்பட்டன. அவை நாலடியார், நான்மணிக்கடிகை, இன்னா நாற்பது, இனியவை நாற்பது, திரிகடுகம், ஆசாரக் கோவை, பழமொழி நானூறு, சிறு பஞ்சமூலம், ஏலாதி, கார்நாற்பது, களவழி நாற்பது, அய்ந்திணை அய்ம்பது, முதுமொழிக் காஞ்சி, திருக்குறள், அய்ந்திணை எழுபது, திணைமொழி எழுபது, திணைமாலை நூற்றைம்பது, கைந்நிலை ஆகிய நூல்களாகும். இறையனார் களவியல் இக்காலக் கட்டத்தில் தோன்றிய நூலாகும்.
களப்பிரர் ஆட்சிக் காலத்தில் நுண்கலைகளான கட்டடக்கலை, சிற்பக்கலை, ஓவியக்கலை, இசைக்கலை, காவியக்கலை சிறப்புற்று விளங்கின. கி.பி.7ஆம் நூற்றாண்டில் இருந்த திருநாவுக்கரசரும், திருஞானசம்பந்தரும் தங்களுடைய தேவாரப் பதிகங்களில் கூறுகிற கோயில் கட்டட வகைகளான கரக்கோயில், நாழற்கோவில், கோகுடிக் கோயில், பெருங்கோயில், இளங்கோயில், மாடக்கோயில், தூங்கானை மாடம், மணிக்கோயில் முதலான கட்டட வகைகள் களப்பிரர் காலத்திலேயே தோன்றியிருக்க வேண்டும்.
களப்பிரர் ஆட்சிக்காலத்தில் பவுத்தரும், சமணரும் பள்ளிகளையும், விகாரைகளையும் கட்டியிருந்தனர். சமண சமயக் கோவில்களுக்கு சினகரம் என்று பெயர் இருந்தது. விஷ்ணுவின் கோவிலுக்கு விண்ணகரம் என்று பெயர் இருந்தது. சமண, பவுத்தக் கோயிலுக்கு சேதியம் என்னும் பெயரும் உண்டு.
களப்பிரர் ஆட்சிக் காலத்தில் இயற்றப்பட்ட சைவ சமய நூல்கள். காரைக்காலம்மையார் பாடிய மூத்த திருப்பதிகங்கள்.
திருவிரட்டை மாலை
அற்புதத்திருவந்தாதி - காரைக்காலம்மையார்
கயிலைபாதி - காளத்தி பாதி திருவந்தாதி
திருவலஞ்சுழி மும்மணிக் கோவை
திருவெழு கூற்றிருக்கை
பெருந்தேவபாணி_நக்கீரதேவநாயனார்
கோபப்பிரசாதம்
காரெட்டு
போற்றிக் கலிவெண்பா
திருகண்ணப்பா தேவர் திருமறம்
திரு ஈங்கோய்மலை எழுபது
மூத்த நாயனார் இரட்டை மணிமாலை
சிவபெருமான் திருவிரட்டை மணிமாலை - கபிலதேவ நாயனார்
சிவபெருமான் திருவந்தாதி
சிவபெருமான் திருவந்தாதி - பரணதேவநாயனார்.
பவுத்த, சைன விகாரைகளிலும், பள்ளிகளிலும், கோவில்களிலும் சுவர் ஓவியங்கள் எழுதப்பட்டன. காரைக்காலம்மையார் முதன்முதல் பதிகம் என்னும் இசைப் பாடலைப் பாடியுள்ளார். அவரது முதல் பதிகத்தின் பண் நட்டபாடை. இரண்டாவது பதிகத்தின் பண் இந்தளம். அவரது மூத்த திருப்பதிகத்தில் 9ஆம் பாடலில் பண்களின் பெயர்களையும் இசைக்கருவிகளின் பெயர்களையும் கூறுகிறார்.
பல அரிய தமிழ் நூல்களான பெருங்கதை, யாப்பருங்கலக் காரிகை, நன்னூல், நேமிநாதம், பிம்பிசாரக்கதை, சீவகசிந்தாமணி, குண்டலகேசி, வளையாபதி, சேந்தன் திவாகரம், சூளாமணி நிகண்டு, யாப்பருங்கலம், வீரசோழியம், திருக்கலம்பகம் போன்றவை களப்பிரர் ஆட்சிக் காலத்தில் இயற்றப்பட்ட நூல்களாகும். அற்புதத் திருவந்தாதி, திருவிரட்டைமாலை, திருவாலங்காட்டு மூத்ததிருப்பதிகம் ஆகிய நூல்களை காரைக்காலம்மையார் இயற்றினார் என்று சதாசிவ பண்டாரத்தார் கூறுகிறார். திருமூலரின் திருமந்திரம் முத்தொள்ளாயிரம், இறையனார் அகப்பொருள் உரை, திருமுருகாற்றுப்படை, கல்லாடம் போன்ற நூல்களும் களப்பிரர் ஆட்சிக் காலத்தில் இயற்றப்பட்டவை. பெரும்புலவர்களான கபிலர், பரணர், பாரதம் பாடிய பெருந்தேவனார் ஆகியோர் களப்பிரர் காலத்தைச் சேர்ந்தவர்கள்.
வச்சிரநந்தியால் துவக்கி வைக்கப்பட்ட திராவிடச் சங்கம் தமிழையும், தமிழ் இலக்கியங்களையும் காப்பாற்றிப் பாதுகாத்தது என்று பேராசிரியர் எம்.கோவிந்தசாமி “இலக்கியங்களின் தோற்றம்’’ என்னும் நூலில் கூறுகிறார். சேர, சோழ, பாண்டிய மன்னர்கள் மூவரையும் தோற்கடித்து அம்மூவரையும் தமிழில் தன்னை வாழ்த்திப் பாடவேண்டுமென்று கட்டளையிட்ட களப்பிரர் தாய்மொழியான தமிழ் மீது கொண்ட பற்றின் காரணமாகவே என்பது தெற்றிதின் தெரியவருகிறது. களப்பிரர் காலத்துக்குப் பின்பு சேர, சோழ, பாண்டிய மன்னர்களால் தங்களின் வாழ்வாதாரங்களை இழந்த பழந்தமிழ் மக்கள் கூலியாட்களாகவும், பின்னர் பண்ணையடிமைகளாகவும், கோயில்கள், பிரமதேயங்கள், தேவதேயங்கள், அக்ரஹாரங்கள், சதுர்வேதி மங்கலங்கள் போன்ற நில உடைமை அமைப்புகளில் விவசாயக் கூலிகளாகவும் மீண்டும் மாற வேண்டிய நிலைமை ஏற்பட்டது. இத்தகைய அவலநிலை பிராமண அடிமைகளாகிவிட்ட சேர, சோழ மன்னர்களால் நேர்ந்தது என்பது வரலாற்றில் திட்டமிட்டு மறைக்கப்பட்டு உள்ளது.
இனி வேள்விக்குடி செப்பேடு தரும் செய்தியைச் சுருக்கமாகக் காணலாம்.
பராந்தகன் நெடுஞ்சடையன் என்னும் பாண்டிய மன்னன் ஒருநாள் மதுரையில் நகர்வலம் வருகையில் கொற்கைக் கிழான் நற்சிங்கன் என்னும் பார்ப்பனன் அவன் முன் வீழ்ந்து ஒரு முறையீட்டைச் சமர்ப்பிக்கின்றான். நெடுஞ்சடையனின் முன்னோனும் சங்ககாலப் பாண்டியனுமாகிய பல்யாகசாலை முதுகுடுமிப் பெருவழுதியின் காலத்தில் நற்சிங்கனின் முன்னோராகிய நற்கொற்றன் என்னும் பார்ப்பனன் அரசனுக்காக ஒரு வேள்வி நடத்திக் கொடுத்தான் எனவும், அதற்குப் பரிசாக பாண்டிய மன்னன் பாகனூர் கூற்றத்தை சேர்ந்த வேள்விக்குடி என்னும் கிராமத்தை அப்பார்ப்பனனின் பரம்பரைக்கு மானியமாகத் தாரை வார்த்துக் கொடுத்தான் எனவும், அந்த மான்யத்தைப் பாண்டியருக்குப் பின் வந்த களப்பிரர் என்னும் கலியரசர் பிடுங்கிக் கொண்டதாகவும், தனக்கு உரிமையான அதை மீண்டும் திருப்பித் தர வேண்டும் எனவும் நற்சிங்கன் முறையிடுகிறான். ஆவணங்களைப் பரிசீலித்த நெடுஞ்சடையன் அவ்வாறே அப்பார்ப்பனனுக்கும் அவனைச் சேர்ந்தவர்களுக்கும் வேள்விக் குடியைத் திருப்பித் தருகிறான். இதில் களப்பிரரை வீழ்த்திய கடுங்கோன் தொடங்கி நெடுஞ்சடையன் ஈறான பாண்டிய வம்ச பரம்பரையும் அவர் தம் பெருமைகளும் விரிவாய்ச் சொல்லப்படுகின்றன.
நிறைவுரை
ஆரியப் பிராமணர்கள் தாங்கள் தெய்வப் பிறவிகள் என்றும், தங்கள் மந்திரங்களுக்குத் தெய்வங்கள் கட்டுப்பட்டு செயல்படுவர் என்றும், மன்னர்கள் குடும்பம் செல்வ வளத்தோடு. உடல்நலத்தாடு செழித்தோங்க தங்களால் கடவுள் அருளைப் பெற்றுத் தரமுடியும் என்றும், இறப்புக்குப் பின்பு மோட்சலோகம் பெறலாம் என்றும் கூறியதை தமிழ் மன்னர்கள் நம்பினர். சூதும், வாதும், கபடமும் கொண்ட யாகப் புரோகிதர்களான பிராமணரின் வலையில் மன்னன் வீழ்ந்ததைத் தொடர்ந்து மக்களும் வீழ்ந்தனர். இருபத்தேழு யாகங்களை பெருஞ்செலவில் செய்து தங்கள் வாழ்வை வளப்படுத்திக் கொண்டனர் பிராமணர். சோழன் பெரு நற்கிள்ளி இராசசூய யாகத்தைப் பெருஞ்செலவில் நடத்தினான். யாகப் புரோகிதனுக்கு அன்னதானம், பொன்தானம், கோதானம், ஊர்தானம் வழங்கப்பட்டன. பிராமணர் அம்மன்னனுக்கு ‘இராசூயவேட்ட பெருநற்கிள்ளி’ என்ற பட்டத்தை வழங்கினர். பாண்டிய மன்னன் ஒருவன் யாகங்கள் பல நடத்தியே அரச பதவியை இழந்து பல்யாகசாலை முதுகுடுமிப் பெருவழுதி என்னும் பட்டத்துடன் சந்நியாசியாகிவிட்டான். கண்ணகிக்குச் சிலை எழுப்ப கனகவிசயன் தலையில் இமயக்கல்லை எடுத்துவரச் செய்த சேரன் செங்குட்டுவன் கங்கையில் அக்கல்லை நீராட்டியபோது மாடலன் என்னும் பிராமணனுக்கு துலாபாரத்தானம் வழங்கினான். எடைக்கு எடை 50 துலாம் பொன் வழங்கியதுடன் அம்மாடலன் வேண்டுகோளுக்கிணங்க கொடுங்காளூரில் வேள்வி ஒன்றையும் செய்தான். சோழர் ஆட்சிக் காலத்தில் தமிழ்ப் பழங்குடி மக்களின் வேளாண் நிலங்கள் வன்முறையாகப் பறிக்கப்பட்டு பிராமணர் நிருவாகத்தில் உள்ள கோவில்களுக்கு இறையிலி நிலங்களாக தாரை வார்க்கப்பட்டன. பிராமணர்களுக்குத் தானமளிக்கப்பட்ட வளமான நிலங்கள் பிரம்மதேயம் என்று அழைக்கப்பட்டன. விவசாயிகளின் உழைப்பைச் சுரண்டி ஒவ்வொரு ஊரிலும் கோயில் எழுப்பப்பட்டு வந்தது. தங்கள் சொந்த மண்ணில் விவசாயப் பெருங்குடி மக்கள் மன்னர்களுக்கும் பிராமணர்களுக்கும் அடிமையாக்கப்பட்டனர். கோயில்களில் தேவதாசி முறையால் பல தமிழ்ப்பெண்கள் தேவரடியராக விற்கப்பட்டனர். இப்பெண்கள் அடிமைகளாக கோயில்களுக்கும் மடங்களுக்கும் விற்கப்பட்டனர். இதற்கு ஆள்வினைப் பிராமண இசைவு என்ற அடிமைப்பத்திரம் எழுதப்பட்டது. ஆறு பெண்கள் பதிமூன்று பொற்காசுகளுக்கு தஞ்சைப் பெரிய கோவிலுக்கு விற்கப்பட்டார்கள். தமிழ் பழங்குடி மக்களின் சொந்த ஊரே பறிக்கப்பட்டு பிராமணருக்குத் தானமாக அளிக்கப்பட்டு இராஜமகேந்திர சதுர்வேதி மங்கலமாகிவிட்டது. விவசாய மக்கள் மீது நானூறுக்கும் மேற்பட்ட வரிகள் சோழ மன்னர்களால் விதிக்கப்பட்டது. பல்வேறு கொடுமைகளுக்குக் காரணமான சோழர்களின் ஆட்சிக்காலம் பொற்காலம் என்று வரலாற்றைத் திரித்துக் கூறும் புரட்டர்கள் தமிழ் மக்களை வஞ்சித்து உள்ளனர்.
பொய்யும் புனைசுருட்டும் கலந்து வரலாறாகக் காட்டும் பிராமண, பிராமண ஆதரவு எழுத்தாளர்கள் ஊர் நடுவே நச்சுமரங்கள் வளர்வதைப் போன்றவர்கள். எனவே அவர்களையும் அவர்களது பொய் வரலாற்றுச் செய்திகளையும் புறந்தள்ளி விட வேண்டும். வரலாற்றுத் திரிபுகளிலிருந்து உண்மை வரலாற்றை வெளிக்கொணர்வது தமிழர் நலன் கருதி செய்யப்பட வேண்டிய தலையாய கடமையாகும்.
சேர, சோழ பாண்டிய மன்னர்களைப் போலல்லாமல் பிராமண ஆதிக்கத்தையும் ஏணிப்படி ஜாதி அமைப்பையும் எதிர்த்து களப்பிரர் புரட்சி செய்து, பிராமணர்களை ஆதரித்து வாழ வைத்து தமிழ் குடி மக்களின் உரிமைகளைப் பறித்து கொடுங்கோலாட்சி புரிந்த மன்னர்களை ஆட்சியிலிருந்து அகற்றினர். யாகப் புரோகிதர்களான பிராமணருக்கு வழங்கப்பட்ட அனைத்து தானங்களும் ரத்து செய்யப்பட்டன. யாகங்கள் தடை செய்யப்பட்டு உயிர் பலிகள் தடுக்கப்பட்டன. மக்களின் பணம் வேள்விகள் மூலம் வீணடிக்கப்படுவது தடுக்கப்பட்டது. தமிழ்மொழி வளர்க்கப்பட்டது. வர்ணாசிரம முறை தகர்க்கப்பட்டு சமத்துவ சமூகம் உருவாக்கப்பட்டது. மேற்கண்ட விவரங்கள் வரலாற்றில் பதிவாகி விடக்கூடாது என்ற உள்நோக்கத்துடன் கி.பி.250_-550 ஆண்டு காலத்தில் எதுவுமே தெளிவாகத் தெரியவில்லை என்றும், வரலாறே இல்லை என்றும், அது ஒரு இருண்ட காலம் என்றும் பிராமணர் மற்றும் பிராமணியத்தைப் பின்பற்றுகின்ற பிராமணரல்லாத வரலாற்றாசிரியர்களால் எழுதி வைக்கப்பட்டுள்ளது. இதே கால கட்டத்தில் வட இந்தியாவில் பிராமண ஆதிக்கத்தில் நடைபெற்ற குப்தர்கள் ஆட்சியை குப்தர்கள் ஆட்சிக்காலம் பொற்காலம் என்று பிராமண வரலாற்றாசிரியர்கள் எழுதி வைத்துள்ளனர்.
இந்திய வரலாற்றையும், தமிழக வரலாற்றையும் இதுவரை பிராமணர் மற்றும் பிராமண ஆதரவாளர்களும் தொகுத்துள்ளனர். அடித்தட்டு மக்கள் ஆட்சியதிகாரத்தைப் பற்றுவதை அவர்கள் பதிவு செய்ய விரும்புவதில்லை. அப்படியே பதிவு செய்ய நேர்ந்தாலும் எதிர்மறையாக தவறான செய்திகளுடன் இழிவுபடுத்த அவர்கள் தயங்குவதில்லை. இந்தியாவின் பொற்காலம் என்றால் அது அசோக மன்னனின் ஆட்சிக்காலம் என்றும், நந்தனின் ஆட்சிக்காலம் என்றும் கூறுவதை மறுக்க இயலாது. தமிழகத்தின் பொற்காலம் களப்பிரர் ஆட்சிக்காலம் என்றால் மிகையாகாது. களப்பிரரின் அந்த முன்னூறு ஆண்டுகளில் வர்ணாசிரம தர்மம் ஒழிக்கப்பட்டதால் பிராமணர்களுக்கு இருண்ட காலம். மண்ணின் மைந்தர்களான பழந்தமிழர் மக்களுக்கு ஒரு பொற்காலம். சேர, சோழ பாண்டிய மன்னர்களின் ஆட்சிக்காலம் தமிழ் மக்களுக்கு இருண்டகாலம்; பிராமணர்களுக்குப் பொற்காலம் என்றால் மிகையாகாது. சோழர்கள் ஆட்சிக்காலத்தில் தமிழ்நாட்டுப் பிராமணர்களுக்கு மட்டுமல்லாமல் வடநாட்டுப் பிராமணர்களுக்கும் பொற்காலமாக விளங்கியது என்பதே வரலாற்று உண்மையாகும்.
சுருங்கக் கூறின் சேர, சோழ, பாண்டிய மன்னர்கள் தமிழின நலன்களுக்கு எதிரானவர்கள். அவர்கள் (மூவேந்தர்கள்) தமிழ்ச் சமூகத்தின் அவமானச் சின்னங்கள். தமிழினப் பண்பாட்டுக் காவலரான களப்பிரர் தலைமுறை வணக்கத்துக்கு உரியர் என்பதே சரியாகும். சித்தர்களின் வாழ்வியல் நெறிகளை களப்பிரர் தங்கள் அரசியலதிகாரத்தைப் பயன்படுத்தி நன்கு வளர்த்து மக்களின் வாழ்வை செழித்தோங்கச் செய்தனர். சித்தர்களின் கொள்கை கோட்பாடுகளை நடைமுறைப்படுத்திய களப்பிரர் பழந்தமிழ் மன்னர்கள் என்பதே வரலாற்று உண்மை.
- உண்மை இதழ் 1- 15. 3 .21
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக